Η Έφη και ο γέροντας...

«Τά χρόνια μετά τόν πόλεμο ήταν πολύ δύσκολα κι οι άνθρωποι αγωνίζονταν γιά νά ζήσουν. Εγώ, όπως σάς είπα, τήν εποχή εκείνη ήμουν στήν Πολυκλινική. Πολλά περιστατικά θυμάμαι απ’ τά χρόνια εκείνα. Ακούστε ένα από αυτά.
Η Έφη ήταν δεκαοκτώ χρονών κι έμενε τό καλοκαίρι μέ τούς γονείς της καί τόν αδελφό της στό Μπογιάτι. Είχαν περιβόλι μέ κηπευτικά καί τά πουλούσαν. Ένα βράδυ η μητέρα τής Έφης τήν έστειλε σ’ ένα μαγαζάκι εκεί κοντά, ν’ αγοράσει πετρέλαιο γιά τή λάμπα. Σημειώστε ότι δέν είχαν τότε ρεύμα.

Επιστρέφοντας πρός τό σπίτι, η Εφη συναντάει στό δρόμο ένα αγόρι, συμμαθητή της. Μιλούσαν γιά τά μαθήματα. Τό σημείο, όμως, πού είχαν σταματήσει βρισκόταν πίσω από ένα φορτηγό αυτοκίνητο. Τή στιγμή εκείνη ...

Βίος Αγίου Νικολάου του Νεμάρτυρος του παντοπώλου

Ο Νικόλαος, ο ένδοξος νεομάρτυρας του Χριστού, γεννήθηκε στο Καρπενήσι της Ευρυτανίας από γονείς ευσεβείς και φιλόθεους. Οι γονείς του τον ανάθρεψαν πολύ καλά και χριστιανικά και τον έστειλαν στο σχολείο, όπου και έμαθε τα ιερά γράμματα. Όταν έγινε δέκα πέντε ετών τον πήρε ο πατέρας του στην Κωνσταντινούπολη, όπου ήταν παντοπώλης και τον είχε στο εργαστήρι του σ’ ένα μέρος που λεγόταν Ταχτά Καλέ.

Απέναντι απ’ το εργαστήρι του είχε το κουρείο του ένας Αγαρηνός φίλος του πατέρα του και που ήξερε καλά τα τουρκικά γράμματα. Σ’ αυτόν λοιπόν έστειλε τον Νικόλαο ο πατέρας του για να μάθει και τουρκικά γράμματα. Αυτό φυσικά ήταν πολύ επικίνδυνο και μπορούσε να έχει άσχημες συνέπειες για τον νέο και να τον χωρίσει σιγά - σιγά απ' την πίστη του Χριστού. Στον Νικόλαο όμως έγινε εντελώς το αντίθετο.

Ιερά Εικόνα Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Μαγνησία)

Είναι η εφέστιος εικόνα της της Ιεράς Μονής Άνω Ξενιάς.
Αποτελεί έργο άριστης βυζαντινής τέxνης και είναι αxρονολόγητη, ενώ φέρει ασημένιο κάλυμμα που κατασκευάστηκε στο Βόλο το 1900. Εντυπωσιακός είναι ο μεγάλος αριθμός των προσώπων που εικονίζονται στην όλη σύνθεση, 30 στον αριθμό.
Σύμφωνα με την παράδοση, η Εικόνα βρέθηκε μέσα σε κισσούς στον τόπο που στη συνέxεια κτίστηκε ο πρώτος Ναός, και γι' αυτό η Μονή αρxικά ονομάστηκε " Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου Κισσιωτίσσης", ονομασία που αναγράφεται σε παλαιά σφραγίδα της Μονής.

Καθημερινά η Παναγία μας δια της Θαυματουργού Εικόνας της σκορπίζει πλούσια την xάρη της και την παρηγορία της όxι μόνον στους μοναxούς της Μονής Της, αλλά και σε όλους όσοι με πίστη καταφεύγουν σε Αυτήν. Κατά καιρούς έxει επιτελέσει πολλά και αδιαμφισβήτητα θαύματα, όπως οι αντιμετωπίσεις επιδημιών, θεομηνιών, ανομβριών, αλλά και οι ιάσεις σοβαροτάτων προβλημάτων υγείας.

Ιερά Εικόνα Παναγία Ξενιά (Αλμυρού Βόλου)

Συνώνυμη και ταυτόσημη με το μοναστήρι (Ιερά Μονή Παναγίας Ξενιάς) θεωρείται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Ξενιάς, που σύμφωνα με την τοπική παράδοση πήρε το όνομα αυτό γιατί δεν ανήκε στη μονή της Άνω Ξενιάς, αλλά ήρθε από άλλο μοναστήρι, ήταν ξένη, η ξένη Παναγία.
Υπάρχει και μια άλλη άποψη σύμφωνα με την οποία τον καιρό της εικονομαχίας (726-843) βρέθηκε στη θάλασσα κι έφτασε στη Βόρεια Εύβοια, κοντά στο χωριό Άγιος κι από κει ήρθε τελικά στην Άνω μονή Ξενιάς.
Επίσης λέγεται ότι οφείλει το όνομά της στο ότι η μονή παρείχε μεγάλη φιλοξενία στον κόσμο που την επισκεπτόταν.

Η εικόνα έχει αυστηρά βυζαντινή τεχνοτροπία και η Παναγία εικονίζεται με μεγάλα εκφραστικά μαύρα μάτια, γι' αυτό και κάποιοι την επικαλούνται Παναγία η Μαυρομάτα. Είναι φτιαγμένη από κερί και μαστίχα, το «κηρομάστιχο», που φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκε από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια.

Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση, η Εικόνα της Παναγίας Ξενιάς, είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά.

Πολλά παλαιότερα αλλά και τωρινά, όπως είναι φυσικό είναι τα θαύματα της Παναγίας στις γύρω περιοχές, αλλά και σ' αυτούς που την επικαλούνται με δάκρυα και πόνο ψυχής.

Ιερά Μονή Παναγίας Ξενιάς (Αλμυρού Βόλου)

Πρόκειται για μια ιστορική Μονή. Βρίσκεται στις βορειοανατολικές πλαγιές της Όθρυος, του βουνού που χωρίζει τη Μαγνησία από τη Φθιώτιδα σε υψόμετρο 500 περίπου μέτρων. Ανήκει διοικητικά στο νομό Μαγνησίας και εκκλησιαστικά στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού.
Απέχει οδικά από το Βόλο 60 χιλιόμετρα και 25 από τον Αλμυρό. Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι παρουσία λειψάνων πρωτοχριστιανικού Ναού που ανάγονται στον 6ον και 7ον αιώνα μαρτυρεί την υπερχιλιόχρονη ιστορία της. Ωστόσο οι ιστορικοί υποστηρίζουν πως η ίδρυση της Μονής πρέπει να τοποθετηθεί στα τέλη του 10ου αιώνα.

Ιερά Εικόνα Παναγία η Χρυσολεόντισσα (Αίγινα)

Η Εικόνα βρίσκεται στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Χρυσολεοντίσσης στο κέντρο της Αίγινας.
Η Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Χρυσολεόντισσας, έχει ιστορία γύρω στα 400 χρόνια. Είναι περιβεβλημένη με ασημένια επένδυση, ελαφρώς επιχρυσωμένη και είναι έργο ύψιστης καλλιτεχνικής αξίας.

Το νησί της Αίγινας πλήττεται κατά καιρούς από ανομβρία. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις καταφεύγουν στη χάρη της Χρυσολεόντισσας οι πιστοί Αιγινήτες και κατεβάζουν την εικόνα στην πόλη, όπου γίνονται αγρυπνίες και λιτανείες και η Παναγία τους στέλνει βροχή όσο χρειάζεται.

http://agiabarbarapatras.blogspot.gr

Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Χρυσολεοντίσσης (Αίγινα)

Προστάτιδα της Αιγίνης θεωρείται από τους κατοίκους του νησιού η Παναγία η Χρυσολεόντισσα και το ομώνυμο μοναστήρι της κτισμένο στο κέντρο του νησιού, περί το ένα χιλιόμετρο από την μονή του Αγίου Νεκταρίου.

Σύμφωνα με τοπική παράδοση αρχικά η Μονή ήταν κτισμένη πλησίον του παραθαλάσσιου χωριού Λεόντι, με αποτέλεσμα να είναι ευάλωτη στις αλλεπάλληλες επιδρομές των πειρατών και των Αγαρηνών. Έπειτα από τρεις διαδοχικές καταστροφές της, αποφασίστηκε η μεταφορά σε σημείο μακριά από τη θάλασσα, ώστε να μην είναι ορατή και εύκολα προσπελάσιμη από τους εχθρούς της.

Ιερά Μονή Οσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Γουμένισσας (Κιλκίς)

Σε μια από τις ομορφότερες πλαγιές του όρους Πάϊκου, σε υψόμετρο 700 περίπου μέτρων και σε απόσταση 7 χιλιομέτρων από τη Γουμένισσα, πάνω από τον οικισμό Πενταλόφου, βρίσκεται το Μοναστήρι του Οσίου Νικόδημου του Αγιορείτου.

Το μοναστήρι είναι μετόχι της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους και θεμελιώθηκε το 1981.

Ο κεντρικός ναός είναι διπλός και το άνω επίπεδο του είναι αφιερωμένο στον Άγιο Νικόδημο ενώ το ισόγειο τμήμα στους Αγίους Ραφαήλ, Ειρήνη και Νικόλαο.

“Παιδάκι μου, σέ παρακαλῶ, νά μέ πᾶς πίσω στό σπίτι μου, ἀπό᾿κεῖ πού μέ πῆρες… Πολύ μέ ταλαιπώρησες. Κουράστηκα…”.

Ἕνα δυσάρεστο καί πρωτοφανές γεγονός, πού συνέβη λίγο πρίν ἀπό τήν μεγάλη ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ στό Ἱερό Κοινόβιο τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου (Γουμένισσα Κιλκίς), γέμισε λύπη καί θλίψη τίς καρδιές τῶν πατέρων τῆς Ἀδελφότητας ἀλλά καί τῶν προσκυνητῶν καί φίλων τῆς Μονῆς.
Στίς 15 Μαρτίου 2010 δύο ἄγνωστοι πού μπῆκαν στή Μονή, ἀφοῦ εἰσῆλθαν στό Ναό, ἐκμεταλλεύθηκαν τήν ὀλιγόλεπτη ἀπουσία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καί ἀφαίρεσαν τμῆμα τῶν ἱερῶν λειψάνων τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου πού βρίσκονταν ἐκτεθειμένα σέ λειψανοθήκη.

Καί ἐνῶ οἱ φιλότιμες καί ἐργώδεις προσπάθειες τῆς Ἀστυνομίας γιά τήν ἀνεύρεση τῶν δραστῶν συνεχίζονταν χωρίς τό προσδοκώμενο ἀποτέλεσμα, ἡ ἐλπίδα ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος θά φρόντιζε νά ἐπανέλθει στή Μονή, στήν ὁποία ἀναπαυόταν ἐδῶ καί τριάντα χρόνια, σιγόκαιε μέσα στίς καρδιές τῶν πατέρων.

Καί πραγματικά ὁ Ἅγιος Νικόδημος ἔκανε τό θαῦμα του καί ἐπέστρεψε στό Μοναστήρι του. Παρουσιάστηκε ὁλοζώντανος μπροστά στόν ἕνα ἀπό τούς δύο δράστες καί τόν παρακάλεσε νά ἐπιστρέψει τά ἅγια λείψανά του στή Μονή.

Βίος Αγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὁ πάμφτωχος καὶ διαχρονικὸς αὐτὸς φωστήρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ μέγιστος διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Γένους μας, γεννήθηκε στὴν Χώρα τῆς Νάξου τὸ ἔτος 1749 ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους γονεῖς, τὸν Ἀντώνιο καὶ τὴν Ἀναστασία Καλλιβρούτση. Κατὰ τὴν βάπτισή του ἔλαβε τὸ ὄνομα Νικόλαος. Νηπιόθεν γαλουχήθηκε μὲ τὰ ζωογόνα νάματα τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς πίστεως καὶ ἀνετράφη «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσία Κυρίου», ὅπως παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος (Ἐφεσ. στ’ 4). Τὴν ἔμφυτη πρὸς τὰ θεία κλήση του, αὔξησε ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη ποὺ πῆρε ἀπὸ τὸ οἰκογενειακό του περιβάλλον καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν ἐκλεκτή του μητέρα, τὴν δὲ εὐφυΐα του ἐκαλλιέργησε καὶ πολλαπλασίασε ἡ μελέτη καὶ ἡ σπουδή.

Προώδευε στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν γνώση κατὰ τρόπο θαυμαστό. Κατ’ ἀρχήν, φοίτησε στὴν γενέτειρά του καὶ στὴν Σχολὴ Ἁγίου Γεωργίου περιοχῆς Γρόττας, Χώρας Νάξου, μὲ διδάσκαλο τὸν Ἀρχιμανδρίτη Χρύσανθο, αὐτάδελφο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Τὶς γνώσεις του συμπλήρωσε στὴν περίφημη Εὐαγγελικὴ Σχολὴ τῆς Σμύρνης, ὅπου φοίτησε γιὰ πέντε χρόνια, μὲ διδάσκαλο τὸν Ἰερόθεο Βουλισμά, διευθυντὴ τῆς Σχολῆς αὐτῆς.

Ο μαραγκός και το φέρετρο

Ένας από τους φανατικότερους και σκληρότερους διώκτες της Εκκλησίας του Χριστού ήταν και ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης. Έκανε στόχο του, να εξαλείψει το Χριστιανισμό και να αναβιώσει την ψεύτικη και δαιμονική θρησκεία των ειδώλων.

Κάποτε, για να έχει μια προσωπική ενημέρωση για τα αποτελέσματα της προσπάθειας του, έκανε μια μεγάλη περιοδεία σε διάφορες επαρχίες της αυτοκρατορίας του. Έφτασε και στην Αντιόχεια. Εκεί συνάντησε έναν παλιό του γνωστό. Τον Χριστιανό Αγάθωνα, που τον γνώριζε από τα νεανικά του χρόνια. `Ο Ιουλιανός θέλησε να τον ειρωνευτεί για την πίστη του στον Χριστό, να του πουλήσει πνεύμα. Τον χαιρέτησε λοιπόν και τον ρώτησε εμπαικτικά:
-Τι γίνεται μ' εκείνον τον μαραγκό από την Γαλιλαία; Πώς πάνε oι δουλειές του; Έχει ακόμα δουλειά;
Ο Αγάθων τότε απάντησε: Βεβαίως, βασιλιά μου. Έχει αρκετή απασχόληση. Τώρα τελευταiα φτιάχνει ένα φέρετρο. Για την μεγαλειότητα σου.
Μετά από 6 μήνες ο Ιουλιανός πέθαινε σε μια μάχη εναντίον των Περσών με την κραυγή: «Νενίκηκάς με, Γαλιλαίε!».

Στοχασμοί την ώρα του πόνου

Ο Πανάγαθος και πολυεύσπλαχνος Θεός επιθυμεί πολύ την σωτηρίαν μας.
Μας περιμένει με πολλή αγάπη εις την ουράνιον Βασιλείαν του, την ητοιμασμένην από καταβολής κόσμου. Διά τούτο επεμβαίνει και χειρουργεί με πολλούς τρόπους την ψυχήν μας, διά να την προετοιμάση ως κεκοσμημένην νύμφην διά την Βασιλείαν του.

Επειδή εμείς είμεθα αμελείς και οκνηροί και δεν αγωνιζόμεθα όσον πρέπει διά την σωτηρίαν μας, έρχεται ο φιλόστοργος Πατέρας μας παιδαγωγικά να μας ξυπνήση. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να περάση την ζωήν του χωρίς θλίψεις, ασθένειες, δοκιμασίες, αδικίες και παντός είδους δυσκολίες.

Έρχεται η ώρα που κάθε ψυχή θα ανεβή τον ιδικόν της Γολγοθά. Πρέπει να δώση πολλές εξετάσεις, να δοκιμασθή πολύ, διά να γίνη κληρονόμος της Βασιλείας του.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Αυτόν τον δρόμον επέρασε πρώτος ο Σταυρωθείς αναμάρτητος Ιησούς Χριστός· αυτόν τον δρόμον ακολούθησαν εις την συνέχεια όλοι οι μάρτυρες, οι ομολογηταί, οι όσιοι, όλοι οι άγιοι.

Ο πόλεμος των λογισμών

Από τους πονηρούς λογισμούς που πολεμούν τον άνθρωπο, τρεις είναι οι πιο σκληροί: της απιστίας, της βλασφημίας και της πορνείας.

Για να κοπάσει αυτός ο πόλεμος, πρέπει πρώτα να γνωρίζεις πότε αμαρτάνεις και πότε όχι:
Δεν αμαρτάνεις όταν ο νους, η βούληση, δε συγκατατίθεται στους λογισμούς, πολύ περισσότερο όταν τους αποστρέφεται ή τους περιφρονεί.

Αμαρτάνεις, κάποτε και θανάσιμα, όταν ο νους αυτοπροαίρετα συγκρατεί τους λογισμούς και η καρδιά ηδύνεται και ευχαριστείται μ’ αυτούς.

Όποιος πολεμείται από πονηρούς λογισμούς και δεν τους αποδέχεται, ταράσσεται όμως νομίζοντας ότι αμάρτησε, αυτός είναι μικρόψυχος, εμπαίζεται από το διάβολο και δε γνωρίζει να διακρίνει μεταξύ προσβολής και συγκαταθέσεως.

Η σωτηρία της ψυχής μας

- Γέροντα, άλλοι νιώθουν σιγουριά ότι θα σωθούν και άλλοι αμφιβάλουν. Ποια είναι η πιο σωστή τοποθέτηση;

- Ο σκοπός είναι ο άνθρωπος να τηρή τις εντολές του Θεού. Ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να φτάση σε τέτοια κατάσταση, που, κι αν ο Θεός δεν του δώση τον Παράδεισο, να μην τον πειράξη.
Πρέπει να καταλάβουμε καλά ότι σήμερα ζούμε, αύριο μπορεί να φύγουμε, και πρέπει να κοιτάξουμε πώς θα πάμε κοντά στον Χριστό.
Όσοι κατόρθωσαν με την Χάρη του Θεού να γνωρίσουν την ματαιότητα αυτής της ζωής, έλαβαν το μεγαλύτερο χάρισμα και δεν είναι ανάγκη να αποκτήσουν το διορατικό χάρισμα για να προβλέπουν τα μέλλοντα, διότι αρκετό είναι κανείς να προβλέψη, να μεριμνήση για την σωτηρία της ψυχής του και να λάβη τα καλύτερα πνευματικά μέτρα, για να σωθή.

Να, βλέπεις, ο Χριστός είπε:
« Όσο αξίζει μια ψυχή, δεν αξίζει ο κόσμος όλος ».

Πόση αξία δηλαδή έχει μια ψυχή! Για αυτό η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

http://4synodoiporoi.blogspot.gr

Βίος Ἅγιου Καλλίστρατου ὁ Μάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτῷ 49 Μαρτυρήσαντες

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καρχηδόνα. Οἱ γονεῖς του, καθὼς καὶ οἱ πρόγονοί του, ἦταν εὐσεβέστατοι χριστιανοί. Ὅταν μεγάλωσε ὁ Καλλίστρατος, κατατάχθηκε στὸ στρατὸ σὰν νεοσύλλεκτος. Ἡ «ὁμίχλη» τῆς σαρκολατρείας ποὺ ἐπικρατοῦσε στὸ στράτευμα δὲν ἐπηρέασε καθόλου τὸν Καλλίστρατο. Ἀντίθετα μάλιστα, καλλιέργησε ἀκόμα περισσότερο τὶς εὐσεβεῖς συνήθειές του. Μιὰ ἀπ’ αὐτὲς ἦταν νὰ προσεύχεται κατὰ τὴ νύκτα.

Αὐτὸ ὅταν τὸ εἶδαν οἱ συνάδελφοί του, τὸν κατήγγειλαν στὸ στρατηγὸ Περσεντῖνο (287 μ.Χ.). Αὐτὸς ἀμέσως τὸν κάλεσε, καὶ ὅταν ἄκουσε καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο ὅτι εἶναι χριστιανός, διέταξε καὶ τὸν βασάνισαν, σκληρά. Κατόπιν, ἀφοῦ τὸν ἔδεσαν μέσα σ’ ἕναν σάκο, τὸν ἔριξαν στὴ θάλασσα. Ἀλλὰ μὲ θαῦμα ὁ σάκος σχίστηκε, καὶ δυὸ δελφίνια ἔφεραν σῶο καὶ ἄβλαβη τὸν Καλλίστρατο, στὴν στεριά.
Τότε, 49 στρατιῶτες ποὺ εἶδαν τὸ γεγονὸς πίστεψαν στὸ Χριστό, καὶ ἀφοῦ ἔτρεξαν στὸν Καλλίστρατο, τοῦ εἶπαν: «Πράγματι, εἴδαμε ὅτι ὑπάρχει στ’ ἀλήθεια καὶ εἶναι μεγάλος ὁ Θεός σου, ὁ ὁποῖος καὶ ἀπὸ τὸν βυθὸ τῆς θάλασσας ὑπερφυσικὰ σὲ ἔβγαλε. Θὰ μποροῦσε, ἄραγε, νὰ δεχθεῖ καὶ ἐμᾶς τοὺς εἰδωλολάτρες;».

Βίος Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής καταγόταν από κάποιο φτωχό χωριό της Γαλιλαίας που ονομαζόταν Βηθσαϊδά. Ήταν γιος του ψαρά Ζεβεδαίου και της Σαλώμης που ήταν συγγενής της Παναγίας Μητέρας του Χριστού. Πολύ νωρίς έγινε μαθητής του Ιωάννου Προδρόμου ενώ παράλληλα εργαζόταν και στην τέχνη του ψαρά κοντά στον πατέρα του και τον αδελφό του Ιάκωβο.

Κάποια μέρα λοιπόν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος βάδιζε αργά στις όχθες του Ιορδάνου διδάσκοντας τον λαό την μετάνοια και βαπτίζοντας στον Ιορδάνη. Μαζί του ήσαν και δύο από τους μαθητές του, ο αδελφός του Πέτρου, και ο Ιωάννης. Καθώς ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος τον Ιησούν Χριστόν παράξενα ακούγονται τα λόγια του: «Ίδε ο αμνός του Θεού».

Η καρδιά των δύο μαθητών σκιρτά στο άκουσμα των λόγων αυτών. Μήπως είναι ο Μεσσίας που περιμένουν;...

Για τα παιδάκια με μογγολισμό

- Είναι μερικοί γονείς που, αν μάθουν ότι το παιδί τους θα γεννηθεί μογγολάκι, πάνε και το σκοτώνουν.
Κάνουν έκτρωση. Λες και δεν είναι άνθρωπος ή δεν έχει ψυχή... Λες και δεν μπορεί να κερδίση τον Παράδεισο... Και ξέρεις τί καλοσύνη έχουν τα καημένα.
Νά, ένα πού γνωρίζω κάνει και καλή προσευχή... Κάνει
και πολλές μετάνοιες... Μούσκεμα στον ίδρωτα γίνεται... Τέτοιο φιλότιμο έχει.
(θυμήθηκε κάτι και χαμογέλασε).

Πως θα διατηρηθεί και θα αυξηθεί η συζυγική ενότητα;

(1) Οι σύζυγοι καλούνται να συνειδητοποιήσουν πρώτα από όλα ότι ή ανθρώπινη φύση είναι ατελής και συνεπώς απαιτείται «βία φύσεως διηνεκής». Όποιος εισήλθε στο γάμο του με την ψευδαίσθηση της τελειότητος, της δικής του ή του άλλου μέ­λους της συζυγίας, αυτός δυστυχώς πολύ γρήγορα απογοη­τεύτηκε. Διότι παραθεώρησε την κεντρικότερη αλήθεια της χριστιανικής ανθρωπολογίας, ότι ό άνθρωπος έρχεται στον κόσμο με μια προβληματική φύση λόγω της ροπής προς την αμαρτία. Κανείς δεν είναι τέλειος, πού σημαίνει ότι ό καθένας κουβαλά μαζί του και τα καλά αλλά και τα αρνητικά του στοι­χεία. Κατά συνέπεια, όσο πιο γρήγορα αρχίσει ό κάθε σύζυγος να συγκαταβαίνει προς τις υπάρχουσες αδυναμίες του άλλου και να είναι λιγότερο αυστηρός στίς κρίσεις του γι' αυτόν, τό­σο καλύτερα θα διατηρεί την ψυχραιμία του καί θα σφυρηλατεί τη συζυγική ενότητα.

Βίος Αγίας Ακυλίνας η Ζαγκλιβερινή Νεομάρτυς

Η ξεχωριστή αυτή νεαρή κοπέλα καί παρθενομάρτυρας του Χρίστου Ακυλίνα γεννήθηκε, έζησε και μαρτύ­ρησε στην επαρχία Ζαγκλιβερίου Θεσσαλονίκης στο β' μισό του 18ου αιώνα.

Το όνομα της από το λατινικό «Αquilla» που σημαίνει αετός, ταυτίζεται με το μεγαλείο της υψιπετούς ψυχής της , μιας ψυχής που από πολύ νωρίς αναζητούσε ψηλά στον ουρανό το αθλοθέτη Ιησου Χριστό, στα νάματα της Ορθοδοξίας.

Την περίοδο εκείνη οι διωγμοί εναντίον των χρι­στιανών ήταν φοβεροί και ανελέητοι. Το μόνο που σφό­δρα επιζητούσαν και επεδίωκαν οι Τούρκοι με κάθε αφορμή και σε κάθε περίσταση ήταν να αλλαξοπιστήσουν οι χριστιανοί. Ο θρησκευτικός φανατισμός, που επικρα­τούσε τότε και σημάδευε κάθε σκέψη και ενέργεια των Τούρκων, είναι η αιτία των διαφόρων ακροτητών που λάμβαναν χώρα.

Τι γνωρίζουμε για τη μετάσταση του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου;

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, σε ηλικία 105 ετών, άφησε ειρηνικά την τελευταία του πνοή στην Έφεσσο. Κατά την παράδοση, προγνώρισε τον θάνατό του.

Η παράδοση λέει οτι:
Πέρασε αρκετόν χρόνον της ζωής του στο σπίτι του Δόμνου, που ο ίδιος τον ανέστησε μαζί με τους επτά μαθητές του, και τέλος έφυγε μαζί μ' αυτούς από το σπίτι. Αφού έφθασε σ' ένα τόπο, στους μεν μαθητές του παρήγγειλε να καθίσουν εκεί, αυτός δε αφού προχώρησε μπροστά σε μικρή απόστασι, προσευχήθηκε. Ήταν δε ώρα πρωϊνή.
Έπειτα, αφού επέστρεψε, πρόσταξε τους μαθητές του να σκάψουν τη γη σε σχήμα σταυρού, τόσο μόνον, όσο ήτο το μέτρον του σώματός του. Αφού ξαπλώθηκε λοιπόν μέσα σ' εκείνον τον σκαμμένον τόπον, αποχαιρέτησε τους μαθητές του που έκλαιγαν πικρά και είπε: ...

Ποτέ μην αμφισβητήσεις όσα είναι από τον Θεό

Η ιστορία μιλάει για έναν ορειβάτη ο οποίος θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό.

Ο «γεροπόρνος» μοναχός

Μια από τις ωραιότερες ιστορίες του Λαυσαϊκού περιγράφει το βίο ενός μοναχού, που αφού εγκατέλειψε το μοναστήρι, δούλευε σαν φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Και όπως από κάθε λιμάνι, ούτε απ’ αυτό έλειπαν οι πόρνες. Ο «μοναχός» δούλευε όλη την ημέρα, και το βράδυ ξόδευε όλα όσα κέρδιζε, «αγοράζοντας» την συντροφιά μιας πόρνης για όλη τη νύχτα.

Ήταν η ντροπή των χριστιανών της πόλης, ήταν το σκάνδαλο της Εκκλησίας. Τα χρόνια πέρναγαν και παρά τις εκκλήσεις και τις συστάσεις, αυτός συνέχιζε την αμαρτωλή του ζωή. Κάποτε, όπως σε όλους μας, ο θάνατος ήρθε σαν λύτρωση, σαν φάρμακο που θα τον έσωζε από τις αμαρτίες που δεν σταμάτησε να κάνει ακόμη και λίγο πριν πεθάνει. Και πώς να τον αφήσουν χωρίς ταφή για χριστιανό; Οι παπάδες της πόλης τον πήραν να τον κηδέψουν και μαζί του να θάψουν το σκάνδαλο. Το νέο μαθεύτηκε: Ο «γεροπόρνος» μοναχός πέθανε. Ποιος άραγε θα πήγαινε στην εκκλησία να τον αποχαιρετήσει;

Ο τσομπάνος που πήγε στον Παράδεισο!

.....Αυτός ό τσοµπάνος, πού πήγε στόν Παράδεισο, τόν λέγανε Μαυρογένη, γιατί είχε µαύρα γένια καί ζούσε µέ τήν γυναίκα του απ' τόν κόσµο µακρυά, µέ τά ζωντανά του καί δέν κατέβαινε στό χωριό, παρά µονάχα γιά νά
πουλήση τά τυριά του καί νά ψουνίση τά χρειαζούµενα, ξεκίνησε νά λέη ό Προκόπης.

Μιάν ήµέρα τό λοιπόν, όπου βρέθτικε στό χωριό γιά τίς δουλειές του, πήγε νά άνάψη ενα κερί στήν εκκλτισιά, γιατί ήτανε θεοφοβούµενος καί καλής ψυχής άνθρωπος.Εκεί µιλούσεν ό παπάς στούς χωριανούς του καί τούς έλεγε τό κήρυγµα γιά τόν ίσιον δρόµο του Θεού, πού πάει όλόϊσια στόν Παράδεισον, αν
δέν στρίβουµε δεξιά κι αριστερά. Πρέπει νά τραβούµεν ίσια καί νά είµαστε συµπονετικοί γιά κάθε άνθρωπον, όταν εχει τήν ανάγκην µας. Νάµαστεν δηλαδή ψυχηκάρη δες καί νά έλεούµε, γιατί τό ίδιο κάνει καί ο Θεός καί έλεεί τόν κόσµον όλον γιά νά ζη καί νά πορεύεται. Κι όποιον δει πώς κάνει κι αυτός τό ίδιο, τόν συµπαθα πολύ καί τόν παίρνει στόν Παράδεισον, όπου είναι ή ζωή µεγαλείο άτελείωτον! "Ετσι τά έλεγεν ο παπάς κι ετσι πρέπει νά είναι, κατά τήν γνώµην µου. Ή Έκκλησία δέν λέγει ποτέ της ψέµατα καί γιατί νά τά πη, µαθές;

Τα αρχοντόπουλα του Θεού

Μερικοί άνθρωποι, παρόλο που μετάνοιωσαν για κάποιο σφάλμα τους και ο Θεός τους συγχώρεσε, οπότε έπαψαν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, αυτοί δεν ξεχνούν το σφάλμα τους. Ζητούν επίμονα από τον Θεό να τιμωρηθούν σ’ αυτήν την ζωή για το σφάλμα τους, για να εξοφλήσουν. Αφού λοιπόν επιμένουν, ο Καλός Θεός εκπληρώνει αυτό το φιλότιμο αίτημά τους, τους κρατάει όμως τοκισμένη την πληρωμή στο Ουράνιο Ταμιευτήριό Του, στον Παράδεισο. Αυτοί είναι τα αρχοντόπουλα του Θεού, είναι τα πιο φιλότιμα παιδιά του Θεού.

Στο Λειμωνάριο λ.χ. αναφέρεται το εξής για τον αββά Ποιμένα τον βοσκό: Μια φορά τον επισκέφθηκε κάποιος και ζήτησε να τον φιλοξενήση στο κελλί του. Επειδή ο αββάς δεν είχε ιδιαίτερο χώρο για φιλοξενία, τακτοποίησε τον επισκέπτη στο κελλί του και αυτός πήγε να διανυκτερεύση σε μια σπηλιά. Το πρωί που επέστρεψε, τον ρώτησε ο επισκέπτης:

Ο καλύτερος ναός του Θεού

Στις εκκλησίες τελούνται οι ιερές ακολουθίες και το πνεύμα του Θεού κατοικεί σε αυτές.

Η ψυχή, ωστόσο, είναι ο καλύτερος ναός του Θεού, και όποιος προσεύχεται εσωτερικά, γι’ αυτόν όλος ο κόσμος έγινε ναός του Θεού.

Αυτό όμως δεν είναι για όλους. Πολλοί προσεύχονται προφορικά ή προτιμούν να προσεύχονται με βιβλία. Και αυτό καλό είναι και ο Κύριος δέχεται την προσευχή τους.

Αν όμως κανείς προσεύχεται και σκέφτεται άλλα πράγματα, ο Κύριος δεν εισακούει αυτή την προσευχή.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

http://h-agaph-panta-elpizei.blogspot.gr

"Αν δεν μας δείχνει ό Θεός τον δρόμο και αν ό Ίδιος δεν μας ανοίγει τον ορίζοντα στην σταυρική πορεία, δεν μπορούμε να βγούμε από τα αδιέξοδα"

Κατά τον τελευταίο καιρό της ζωής του, ό Γέροντας απέδειξε ότι πράγματι ήταν «πιστός υπασπιστής» του Βασιλέως Χριστού, έτοιμος για οποιαδήποτε θυσία.

«Προχθές σκεπτόμουν», έλεγε, «ότι από 'δώ και πέρα πορευόμεθα ολοταχώς προς τον σταυρό. Εγώ, δηλαδή, πρέπει να καταλάβω ότι εις το έξης θα πηγαίνω με τον σταυρό στον ώμο πίσω από τον Χριστό. Θα ανεβαίνω μαζί Του στον Γολγοθά, όπως Εκείνος ανέβηκε φορτωμένος. Μόνον ή σκέψης του Εσταυρωμένου με ενισχύει... Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, εφ' όσον υποσχέθηκα να Τον ακολουθήσω. "Άράτω τον σταυρόν αυτού και άκολουθείτω μοι καθ' ήμέραν", λέγει ό Κύριος. Τί κάθομαι και σκέπτομαι... "Έχω σταυρό από 'δώ και πέρα όλο και βαρύτερο"...

"Ή πορεία που επήραμε με τον σταυρό στον ώμο, φορτωμένοι με τις δυσβάστακτες δοκιμασίες, πρέπει να γίνεται μέσα στον δρόμο της προσευχής. 'Για όλα, δόξα Σοι ό Θεός! Ελέησε με, Θεέ μου, να βγω πέρα".

Περί θανάτου νέων και παιδιών

Όταν ακούω για τον θάνατο κάποιου νέου, λυπάμαι, αλλά λυπάμαι ανθρωπίνως. Γιατί, αν εξετάσουμε τα πράγματα πιο βαθιά, θα δούμε ότι, όσο μεγαλώνει κανείς, και περισσότερο αγώνα πρέπει να κάνει, αλλά και περισσότερες αμαρτίες προσθέτει. Ιδίως όταν είναι κοσμικός, όσο περνούν τα χρόνια, αντί να βελτιώσει την πνευματική του κατάσταση, την χειροτερεύει με τις μέριμνες, με τις αδικίες κ.λπ. Γι' αυτό είναι πιο κερδισμένος, όταν τον παίρνη ο Θεός νέο.

-Γέροντα, γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν τόσοι νέοι άνθρωποι;

- Κανείς δεν έχει κάνει συμφωνία με τον Θεό πότε θα πεθάνη. Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον παίρνει στην καλύτερη στιγμή της ζωής του, με έναν ειδικό τρόπο, για να σώσει την ψυχή του. Εάν δει ότι κάποιος θα γίνει καλύτερος, τον αφήνει να ζήση. Εάν δη όμως ότι θα γίνει χειρότερος, τον παίρνει, για να τον σώσει. Μερικούς πάλι που έχουν αμαρτωλή ζωή, αλλά έχουν την διάθεση να κάνουν καλό, τους παίρνει κοντά Του, πριν προλάβουν να το κάνουν, επειδή ξέρει ότι θα έκαναν το καλό, μόλις τους δινόταν η ευκαιρία. Είναι δηλαδή σαν να τους λέει: «Μην κουράζεσθε· αρκεί η καλή διάθεση που έχετε».
Άλλον, επειδή είναι πολύ καλός, τον διαλέγει και τον παίρνει κοντά Του, γιατί ο Παράδεισος χρειάζεται μπουμπούκια.

Ό,τι θέλετε να το ζητάτε από τον Θεό

Τον καιρό εκείνον ήταν ένας άνδρας και ελέγετο Ιωακείμ, είχε και μίαν γυναίκα και ελέγετο Άννα. Καλός και ο άνδρας, καλή και η γυναίκα, από βασιλικόν γένος και οι δύο, μα πλέον καλύτερα η γυναίκα. Ευρίσκονται πολλές γυναίκες οπού είναι καλύτερες και από τους άνδρες. Αν ίσως και θέλετε οι άνδρες να είσαστε καλύτεροι από τις γυναίκες, πρέπει να κάμνετε και έργα καλύτερα από εκείνες, ει δε και οι γυναίκες κάμνουν καλύτερα έργα καί πηγαίνουν στον παράδεισο και ημείς οι άνδρες κάνομε κακά έργα και πηγαίνομε στην κόλαση, τι μας ωφελεί οπού είμαστε άνδρες; Καλύτερα να μην είχαμε γεννηθεί στον κόσμο...

Ο Ιωακείμ και η Άννα άνοιξαν το σπίτι τους και το είχαν ξενοδοχείο και όπου πτωχός, κουτσός, τυφλός, στο σπίτι του Ιωακείμ καί της Άννας επήγαιναν και αναπαύονταν. Έτσι πρέπει και η ευγένειά σας να είσαστε φιλόξενοι, διατί με την φιλοξενία, οπού κάμνετε στους πτωχούς, μετ' εκείνην αγοράζετε τον παράδεισο. Δεν έκαμε παιδιά ο Ιωακείμ και η Άννα. Ως φρόνιμοι και γνωστικοί οπού ήταν, εκατάλαβαν πως ένας είναι ο Θεός, οπού δίνει παιδιά και παίρνει. Επαρακάλεσαν τον πανάγαθο Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί αρσενικό ή θηλυκό και να το αφιερωθούνε στον Θεό. Βλέποντας ο πανάγαθος Θεός την καλή τους γνώμη, τους ευλόγησε και εγέννησαν την Δέσποινα την Θεοτόκο και την έβγαλαν Μαρία.

Τι σημαίνει το «δόξα σοι ο Θεός»;

- Γέροντα, τι σημαίνει το «δόξα σοι ο Θεός»;

- «Δόξα σοι ο Θεός» θα πη «να γίνη γνωστός ο Θεός στους ανθρώπους». Βλέπεις και εκείνο που είπε ο Χριστός: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης …και νυν δόξασόν με σύ, Πάτερ», μερικοί το παρεξηγούν και λένε: «Εγώ Πατέρα, Σε έκανα γνωστό επί της γης, κάνε με γνωστό κι Εσύ, για να πιστέψουν οι άνθρωποι».

- Γέροντα, αισθάνομαι την ανάγκη να λέω περισσότερο το «δόξα σοι ο Θεός» παρά το «Κύριε ελέησον». Μήπως δεν είναι σωστό;

- Καλό είναι αυτό, ευλογημένη. Εγώ μπορεί να περάσω ολόκληρη μέρα κάνοντας εργόχειρο και λέγοντας «Δόξα σοι ο Θεός. Δόξα σοι ο Θεός, γιατί ζω. Δόξα σοι ο Θεός, γιατί θα πεθάνω και θα πάω κοντά στον Θεό. Δόξα σοι Θεός, ακόμη και αν
με βάλη στην κόλαση και πάρη έναν κολασμένο στον Παράδεισο. Και εάν θέλη να μη με θυμάται στην κόλαση και λυπάται, ας πάρη πολλούς κολασμένους στον Παράδεισο, ώστε η χαρά Του γι’ αυτούς να είναι περισσότερη και να λιγοστέψη η στενοχώρια Του για μένα».

Το χάρισμα της υπομονής

Το χάρισμα της υπομονής δίνεται ανάλογα με το μέτρο της ταπεινώσεως.

Γιατί, αυτός που είναι πολύ ταπεινός είναι και πολύ υπομονετικός σε όλους τους κόπους και τις θλίψεις.

Όσο περισσότερο υπομένει κανείς, τόσο ελαφρότερο αισθάνεται το φορτίο και το βάρος των πειρασμών.

Όποιος έχει ταπείνωση και υπομονή, νικά εύκολα όλα τα λυπηρά που θα τον βρουν σ’ αυτή τη ζωή.

Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης

http://h-agaph-panta-elpizei.blogspot.gr

Το αύριο ανήκει στον Θεό!

Το αύριο κατάντησε ένας εφιάλτης στη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων. Μας απασχολεί το αύριο, μας φοβίζει το μέλλον. Πολλοί άνθρωποι το αντιμετωπίζουν με φόβο και αγωνία.

Απασχολεί το αύριο τον πατέρα τη μάνα. Τι να γίνουν τα παιδιά τους; Θα μπορέσουν να τα ζήσουν και να τα μεγαλώσουν; Θα μπορέσουν να τα μορφώσουν και να τα αποκαταστήσουν;

Τι θα γίνει αύριο, αναρωτιέται ο νέος.

Τι θα γίνει αύριο, αναρωτιέται ο γέροντας και η γερόντισσα. Αν αρρωστήσω, αν μείνω μόνος, αν με εγκαταλείψουν τα παιδιά μου; Αυτό το αν, απασχολεί τους περισσότερους ανθρώπους. Ο κάθε άνθρωπος αισθάνεται ανασφαλή τον εαυτό του για το αύριο. Ποιος μας εξασφαλίζει το μέλλον, το αύριο;
Την απάντηση μας τη δίνει εκείνος που έκανε το σήμερα και το αύριο. Ο Κύριος είπε: «μη ουν μεριμνήσητε λέγοντες, τι φάγωμεν ή τι πίωμεν ή τι περιβαλλώμεθα; Πάντα γαρ τάυτα τα έθνη επιζητεί, οίδε ο πατήρ υμών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων». (Ματθ. 6,31)

Πόσο μεγαλόδωρος είναι ο Θεός!

Ο δεύτερος μακαρισμός του Κυρίου λέει: «Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται». Μακάριοι, δηλαδή, είναι εκείνοι που πενθούν, διότι θα παρηγορηθούν.

Κρίνοντας με την ανθρώπινη λογική, βρίσκουμε μία αντίφαση στα λόγια του Κυρίου. Πώς είναι δυνατόν να είναι ευτυχισμένοι εκείνοι οι οποίοι πενθούν; Εμείς συνήθως ονομάζουμε ευτυχισμένους εκείνους που χαίρονται τη ζωή τους και απολαμβάνουν τα αγαθά τους. Όμως ο Χριστός μακαρίζει εκείνους που λυπούνται και πενθούν!

Ας δούμε αρχικά ποιο είναι το πένθος στο οποίο αναφέρεται ο μακαρισμός του Χριστού. Είναι το πένθος εκείνων που λυπούνται για τις αμαρτίες που διέπραξαν και μετανοούν γι' αυτές. Είναι το πένθος και η λύπη εκείνων που κατάλαβαν πόσο πίκραναν το Θεό με τη ζωή τους και τι είδους δόξα στερήθηκαν φεύγοντας μακριά από τον φιλάνθρωπο Πατέρα τους. Ο Χριστός μακαρίζει εκείνους τους ανθρώπους που γνώρισαν τις αμαρτίες τους και το πόσο πλήγωσαν την αγάπη του Θεού με αυτές, και πονούν και θλίβονται γι' αυτό.

Η Παναγία και ο κλόουν

Ὁ Πέτρος Γκουερὲν ἦταν σπουδαῖος κλόουν. Τὰ χρόνια ὅμως πέρασαν, γέρασε καὶ δὲν ἔβρισκε πιὰ δουλειά. Ἀπελπισμένος καὶ γιὰ νὰ μὴ πεθάνει τῆς πείνας, πῆρε τὸ δρόμο γιὰ ἕνα μοναστήρι ἀφιερωμένο στὴν Παναγία. Ἴσως οἱ καλόγεροι νὰ τὸν φιλοξενοῦσαν γιὰ λίγο. Πραγματικά, ὁ ἡγούμενος τὸν κράτησε ἐκεῖ, γιὰ νὰ κάνει κάποιο θέλημα.

Ὁ Πέτρος χάρηκε. Κι ἤθελε νὰ εὐχαριστήσει τὴν Παναγία γι' αὐτό. Δὲν ἤξερε ὅμως γράμματα, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διαβάζει στὰ μεγάλα βιβλία καὶ νὰ τῆς ψέλνει ὕμνους, ὅπως οἱ καλόγεροι. Ἀλλὰ κάτι σκέφτηκε νὰ κάνει κι αὐτός... Κι ἕνα μεσημέρι, ποὺ οἱ καλογέροι ἡσύχαζαν στὰ κελιά τους, ὁ Πέτρος χάθηκε.

Ὁ ἡγούμενος, θέλοντας νὰ τὸν στείλει σὲ κάποιο θέλημα, ἔψαξε νὰ τὸν βρεῖ.
Τὸν γύρεψε παντοῦ μὰ δὲν φαινόταν πουθενά. Κάποια στιγμὴ πέρασε καὶ μπροστὰ ἀπ' τὴ ....

Περί ακτημοσύνης

• Αγάπα, αδελφέ, τα φτωχικά ενδύματα, αν θέλεις να διώξεις από την καρδιά σου την υψηλοφροσύνη. Όποιος αγαπά την πολυτέλεια, είναι αδύνατο να αποκτήσει ταπεινοφροσύνη. Είναι φυσικό να διαμορφώνεται ο εσωτερικός άνθρωπος σύμφωνα με τον εξωτερικό.
• Σ’ ένα νέο, που είχε αποφασίσει να μονάσει σε Κοινόβιο, ο Αββάς Ποιμήν έδωσε την ακόλουθη συμβουλή: -Αν θέλεις, αδελφέ, να γίνεις καλός μοναχός και μάλιστα κοινοβιάτης, κράτησε καλά στο νου σου αυτά τα δύο: Πρώτον, απόφευγε τις περιττές κουβέντες, και, δεύτερον, μην αποκτήσεις ποτέ δικό σου πράγμα, ούτε μικρό λαγήνι για νερό, και θα είσαι σ’ όλη σου τη ζωή αναπαυμένος.
• Ένας νέος Μοναχός ρώτησε μια μέρα τον Γέροντά του: -Με ζημειώνει τάχα, Αββά, το ν’ αποκτήσω δυο χιτώνες; -Απόκτησε δύο χιτώνες, αποκρίθηκε ο διακριτικός Γέροντας, και μην αποκτάς κακίες. Η ψυχή δεν έχει ανάγκη από τις κακίες, ενώ το σώμα έχει ανάγκη από τα ενδύματα. Αλλ’ όταν έχεις τ’ απαραίτητα, μάθε ν’ αρκείσαι σ’ αυτά, όπως συμβουλεύει ο Μέγας Απόστολος, και μη ζητάς παραπανίσια.

Ποιος ήταν ο "Αββάς Ποιμήν";

Όσιος Ποιμήν ο Μέγας. Ο ποιμένας των ψυχών.
Ο Όσιος Ποιμήν ο Μέγας (αββάς Ποιμήν) γεννήθηκε στην Αίγυπτο περί το έτος 340 μ.Χ. Μαζί με τα δύο του αδέρφια, Ανούβ και Παΐσιο, πήγε σε ένα από τα μοναστήρια της Αιγύπτου, όπου και οι τρεις δέχθηκαν τη μοναχική κουρά. Τ ' αδέλφια ήταν τόσο αυστηροί ασκητές που όταν η μητέρα τους πήγε στο μοναστήρι για να δει τα παιδιά της, αυτοί δεν βγαίναν από τα κελιά τους για να την δουν. Η μητέρα τους παρέμεινε εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και έκλαιγε. Τότε ο μοναχός Ποιμήν της είπε μέσα από την κλειστή πόρτα του κελιού: «Αν αντέξεις τον προσωρινό μας χωρισμό τώρα, τότε στην επόμενη ζωή θα μας δεις, αφού ευελπιστούμε στο Θεό, τον εραστή της ανθρωπότητας». Η μητέρα τους τότε ταπεινώθηκε και επέστρεψε στο σπίτι της.

Τι σημαίνει ο όρος "Παράκλητος";

Πολλά ονόματα έχουν δοθεί στο Άγιο Πνεύμα. Ένα από αυτά, που δείχνει και το έργο που επιτελεί στην Εκκλησία, αλλά και στην ζωή των ανθρώπων, είναι και το όνομα «Παράκλητος».Με αυτήν την λέξη ο Ίδιος ο Χριστός χαρακτήρισε το Άγιον Πνεύμα, όταν έλεγε προς του Μαθητάς Του λίγο προ του Πάθους: «εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας» (Ιω. ιδ’, 16-17). Και λίγο πιο κάτω το Άγιον Πνεύμα χαρακτηρίζεται από τον Χριστό, Παράκλητος, που θα διδάξει τους Μαθητάς και θα τους υπενθυμίσει όλα όσα τους είπε ο Ίδιος κατά την διάρκεια της ζωής Του. «Ο δε παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ο πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα α είπον υμίν» (Ιω. ιδ’ 25). Έχοντας την βεβαιότητα ότι το Άγιον Πνεύμα είναι Παράκλητος, προσευχόμαστε σε Αυτό: «Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το πνεύμα της αληθείας».

Τι γνωρίζουμς για τη Σύλληψη του Ιωάννη του Προδρόμου;

Ἀνδρὶ Προφήτῃ χρησμὸς ἐξ Ἀρχαγγέλου,

Τεκεῖν προφήτην, καὶ Προφήτου τι πλέον.
Εἰκάδῃ τῇ τριτάτῃ γαστὴρ λαβὲ Πρόδρομον εἴσω.

Έτσι προφήτευσε ο προφήτης Ησαΐας για τον Πρόδρομο του Κυρίου, Ιωάννη: «Φωνὴ βοῶντος ἐν τὴ ἐρήμω, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τᾶς τρίβους αὐτοῦ». (Ησαΐας μ', 3). Δηλαδή, φωνή ανθρώπου, που φωνάζει στην έρημο και λέει: «Ετοιμάστε το δρόμο, απ’ όπου θα έλθει ο Κύριος σε σας. Κάνετε ίσιους και ομαλούς τους δρόμους, από τους οποίους θα περάσει».
Ξεριζώστε, δηλαδή, από τις ψυχές σας τα αγκάθια των αμαρτωλών παθών και ρίξτε μακριά τα λιθάρια του εγωισμού και της πώρωσης και καθαρίστε με μετάνοια το εσωτερικό σας, για να δεχθεί τον Κύριο.

Η φωνή αυτή, που ήταν ο Ιωάννης, γεννήθηκε με θαυμαστό τρόπο.

«Ο κόσμος της Προσευχής»

Επειδή τέτοιος είναι ο Κύριος μας, σ’ αυτόν ας καταφεύγουμε πάντοτε και αυτόν μόνο ας προσκαλούμε για βοηθό και θα τον βρούμε έτοιμο να μας σώσει. Διότι αν αυτοί που έπεσαν σε ναυάγιο και στηρίζονται σε μία σανίδα, φωνάζουν γρήγορα εκείνους που βρίσκονται μακριά για να τους πείσουν να δείξουν φιλανθρωπία, αν και δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους, αλλά αναγνωρίζονται μόνο από την συμφορά, πολύ περισσότερο Αυτός που είναι φιλάνθρωπος και έχει από τη φύση του την αγαθότητα, θα ελευθερώσει εκείνους που αντιμετωπίζουν συμφορές, εάν μόνο θελήσουν να καταφύγουν σ’ αυτόν και να τον επικαλεσθούν με ευθύτητα αφήνοντας τις ανθρώπινες ελπίδες.

Όταν λοιπόν πέσεις σε κάποιο απροσδόκητο κακό μην απελπιστείς, αλλά αμέσως ύψωσε το φρόνημά σου και κατάφυγε στο ακύμαντο λιμάνι και τον απόρθητο πύργο, τη βοήθεια του Θεού.

Σταυρός: Ταπείνωση -Υπακοή - Αγάπη

Η Εκκλησία μας με αφορμή την εύρεση του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου μας αλλά και την ύψωσή του στα Ιεροσόλυμα μας προβάλει τον Σταυρό του Χριστού όχι απλά ως το Τίμιο Ξύλο στο οποίο επάνω σταυρώθηκε ο Θεάνθρωπος αλλά ως τον τρόπο ζωής με τον οποίο θα πρέπει να ζήσουμε.

Εν Χριστώ ζωή δίχως Σταυρό δεν νοείται. Όταν λοιπόν εισήλθαμε μέσα στην μεγάλη αυτή οικογένεια της Εκκλησίας του Χριστού, αυτή έδωσε στον καθένα μας έναν σταυρό ώστε να τον φορούμε στο στήθος μας, όχι όμως απλά ως ένα όμορφο στολίδι αλλά για να θυμόμαστε τον Κύριό μας, να θυμόμαστε κυρίως τρία πράγματα: την ταπείνωση του Χριστού, την υπακοή του αλλά και την αγάπη του.

"Απαιτώ!" - Ένα θαύμα κατ' απαίτηση...

Το θαύμα, που θα εξιστορηθεί τώρα, δυστυχώς, όπως έδειξαν τα πράγματα, δεν έγινε κατ᾿ ευδοκίαν Θεού αλλά κατ᾿ απαίτησιν κάποιας μητέρας, που θεώρησε η δυστυχής τη δική της γνώμη και επιθυμία πιο σωστή από τη Θεία απόφαση που είχε ληφθεί για το καλό του παιδιού της. Γι᾿ αυτό και μπαίνοντας στην εκκλησία της Παναγίας μαζί με άλλους συμπροσκυνητάς, διότι είχε έρθει με πούλμαν από ένα μεγάλο χωριό του νομού Αχαΐας, φώναζε•

―Απαιτώ, Παναγία μου, το παιδί μου να γίνει καλά.

Όταν της υπεδείχθει ότι δεν πρέπει να λέη στην Παναγία «απαιτώ», εκείνη είπε·

"Συμφωνώ για τρεις ώρες στην κόλαση", είπε στον Άγγελο.

Κάποτε, ένας άρρωστος έχασε την υπομονή του και φώναζε προς τον Κύριο ζητώντας να τον απαλλάξει από τους φρικτούς πόνους. Του παρουσιάζεται τότε ένας Άγγελος και του λέει:
-Ο Πανάγαθος Θεός άκουσε τη προσευχή σου και θα κάνει το αίτημά σου, με τον όρο όμως πως, αντί ένα χρόνο ζωής με βάσανα στην γη, με τα οποία κάθε άνθρωπος καθαρίζεται από την αμαρτία, θα δεχθείς να περάσεις τρεις ώρες στην κόλαση. Γι’ αυτό δοκίμασε, αν θέλεις, μόνο για τρεις ώρες και μετά, με τις προσευχές της Αγίας Εκκλησίας, θα σωθείς.
Ο άρρωστος σκέφθηκε: «ένας χρόνος βάσανα στη γη είναι πολύ μακρύς! Καλύτερα να κάνω υπομονή τρεις ώρες παρά ένα χρόνο». Συμφωνώ για τρεις ώρες στην κόλαση, είπε στον Άγγελο.
Ο Άγγελος τότε, πήρε απαλά στα χέρια του την ψυχή του, τον άφησε στη κόλαση και απομακρύνθηκε λέγοντας:
-Μετά τρεις ώρες θα επιστρέψω.

«Θανάσιμο αμάρτημα η αυτοκτονία»

Χριστιανοί μου ἀγαπητοί,

Ζοῦμε στήν ἐπίγεια κοσμική κοινωνία τοῦ Μαμωνᾶ. Ὁ ἄρχοντας αὐτῆς, ὁ διάβολος, προσπαθεῖ ν’ ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τά Ἐπουράνια ἀγαθά μέ πολλούς τρόπους. Τόν παρασύρει μέ πρόσκαιρα, φθαρτά καί ὑλικά ἀγαθά ἀπό τά ὁποῖα μπορεῖ ν’ ἀντλεῖ δόξα καί ἡδονή, ὅμως παράλληλα δεσμεύεται ἀπό ἐπιθυμίες, ἀνάγκες, πάθη, φοβίες, ἄγχος καί ἀποδεσμεύεται ἀπό ὁτιδήποτε πνευματικό καί σωτήριο.
Ἀφοῦ ὁ ὑποταγμένος στήν ὕλη ἄνθρωπος χορτάσει μέ ψεύτικα δολώματα, ἐφήμερες χαρές καί ἀπολαύσεις, ἀποδυναμώνεται ψυχικά καί δέν μπορεῖ ν’ ἀντιμετωπίσει τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, οἱ ὁποῖες ἰδιαίτερα τό τελευταῖο διάστημα κατακλύζουν τήν καθημερινότητά του.
Ἔτσι, αντικρίζει παντοῦ ἀναποδιές καί μαυρίλα, ἡ πίστη του εξασθενεῖ, ἡ κρίση του θολώνει, δειλιάζει, ἀπογοητεύεται, ὁ ὑπερτροφικός ἐγωισμός του πληγώνεται, μέ ἀποτέλεσμα τήν αὐτοκτονία.

"Δεν μπορείς να καταλάβεις τον θεϊκό νου, τη θεϊκή καρδιά, το θεϊκό σχέδιο. Πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός και πού μας πάει!"

Κουβαλάς σταυρό; Έχεις σταυρό στη ζωή σου εσύ; Σηκώνεις σταυρό; Είσαι μακάριος! Μπράβο! Να νιώθεις ότι πας καλά! Αν σηκώνεις τον σταυρό σου με εντιμότητα, με ταπείνωση, χωρίς να διαμαρτύρεσαι, χωρίς να λες συνέχεια το «γιατί» και το «γιατί» στον Θεό, τότε να ξέρεις ότι βαδίζεις τον δρόμο των αγίων. Βαδίζεις πολύ καλά. Βαδίζεις αυτό που βάδισαν τα εκατομμύρια των ανθρώπων που οδηγήθηκαν στον παράδεισο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ένας είναι ο δρόμος.

Όταν ο Καζαντζάκης πήγε στο Άγιο Όρος κι έπιασε συζήτηση μ' αυτόν τον πατέρα Μακάριο τον Σπηλαιώτη, κι ήθελε να βρει εύκολο δρόμο να σωθεί, του 'πε: «πάτερ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, εύκολος;» Και λέει ο ασκητής: «Όχι, μόνο ένας δρόμος υπάρχει.» «Πώς τον λένε», λέει ο Καζαντζάκης; «Ανήφορο!»
Ανήφορος...

Τα μοναστήρια της Ελλάδας

Εδώ θα βρείτε πληροφορίες για τα μοναστήρια και τα ησυχαστήρια, αλφαβητικά, ανάλογα με την Ιερά Μητρόπολη στην οποία υπάγονται.

Σκόρπιζε αγάπη!

Ας σκορπίζουμε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους.
Όταν έλθει μέσα μας η Χάρη του Θεού δε θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθουμε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους.

Ας μη ζητιανεύουμε την αγάπη. Επιδίωξή μας να' ναι ν' αγαπάμε και να προσευχόμαστε με όλη μας την ψυχή για όλους τους ανθρώπους.

Γέροντας Πορφύριος

http://pnevmatikokatafigio.blogspot.gr/

Ιερά Εικόνα Παναγία Μακελλαρίτισσα (Αρκαδία)

Θεωρείται μία από τις εβδομήντα Εικόνες του απόστολου και ευαγγελιστή Λουκά. Εικάζεται, ότι ένας Μοναχός -πιθανόν αγιορείτης- μετά την καταστροφή της Μονής του από τους Τούρκους, πήρε τη συγκεκριμένη εικόνα και καταδιωκόμενος, βρήκε καταφύγιο στη Σπηλιά. Αργότερα ...

Ιερά Μονή Γεννήσεως της Θεοτόκου Αμπελακίου (Αρκαδία)

Κάπου μισή ώρα μετά τη Μεγαλόπολη είναι το Λεοντάρι· ακολουθώντας το δρομολόγιο Λεοντάρι – Φαλαισία – Πετρίνα – Σπανέικα και πεζοπορώντας, περί το μισάωρο, φθάνουμε στο Μοναστήρι, το οποίο μπορούμε να προσεγγίσουμε, ερχόμενοι από Σπάρτη… μισή ώρα μετά το χωριό Λογκανίκο… Η Μονή Αμπελακίου βρίσκεται σε μια χαράδρα νοτιοανατολικά του Ταΰγετου… Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο μοναστήρι, που, αν και η τοποθεσία δεν ευνοεί -φωλιάζει ανάμεσα σε απόκρημνα βράχια- οι Μοναχές κατάφεραν να το μεταβάλουν σε έναν «επίγειο παράδεισο».

Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Μακελλαριάς (Καλάβρυτα)

Στη δεξιά όχθη του ποταμού Σελινούντα, απέναντι από το χωριό Λαπαναγοί του Δήμου Καλαβρύτων και σε απόσταση 30 χιλιομέτρων από την πόλη των Καλαβρύτων ορθώνεται το μοναστήρι της Μακελλαριάς, το οποίο είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Χτίστηκε από το στρατηγό του Ιουστινιανού Βελισσάριο το 532 μ.Χ., όπως φαίνεται από επιγραφή που σώζεται μέχρι σήμερα, ώστε να εξιλεωθεί από τη σφαγή κατά την περίφημη «Στάση του Νίκα» στην Κωνσταντινούπολη. Στο μέσο του μοναστηριού είναι χτισμένος ο ναός της Παναγίας, βυζαντινού ρυθμού, σταυροειδής με ωραίο ξυλόγλυπτο τέμπλο, πάνω στο οποίο βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.

Ιερά Μονή Χρυσοποδαρίτισσας (Αχαία)

Ανάμεσα στα χωριά Καλάνιστρα και Κάλανος και κάτω από το δρόμο Πατρών Καλαβρύτων, μέσα στον Πείρο ποταμό και σ’ ένα μαγευτικό φυσικό περιβάλλον, βρίσκεται η Μονή της Παναγίας, με το «χρυσό», δηλαδή θαυματουργό πόδι. Κατά μια εκδοχή, η ονομασία οφείλεται στη θεραπεία, από την Παναγία, του ποδιού ενός πιστού.

Ο πρώτος ναός λειτούργησε μέσα σε σπήλαιο με σταλαγμίτες στα τοιχώματα του οποίου σώζονται αγιογραφίες. Πριν την ίδρυσή της υπήρχαν ασκητήρια στην περιοχή. Το μοναστήρι λεγόταν και μονή των Νεζερών αφού βρίσκεται κοντά στα Νεζερά ή Νεζεροχώρια. Αναφέρεται ως Panagia Nezeron στην επιστημονική έρευνα της Γαλλικής αποστολής του στρατηγού Μαιζώνος (1829-1830) χωρίς να αναγράφονται άτομα (πληθυσμός). Χτίστηκε στα τέλη του 12ου αιώνα, καταστράφηκε στα Ορλωφικά (1770) μαζί με τα Νεζερά και ξαναχτίστηκε το 1812 από τον μοναχό Ανανία από το χωριό Κομπηγάδι. Καταστράφηκε πάλι το 1825 από τον Ιμπραήμ. Ξαναχτίστηκε μετά το τέλος της Επανάστασης.

Να δεχόμαστε τις ταπεινώσεις

- Τι θα με βοηθούσε Γέροντα, πρακτικά να αποκτήσω ταπείνωση;

- Πώς αποκτά ταπείνωση κανείς; Όταν του λένε μια κουβέντα, να λέει δύο; Να μη σηκώνει μύγα στο σπαθί του; Ευλογημένη, όταν σου δίνεται ευκαιρία για ταπείνωση, να δέχεσαι την ταπείνωση. Έτσι αποκτιέται η ταπείνωση.

Το φάρμακο το δικό σου είναι να κινείσαι απλά, ταπεινά, να δέχεσαι όπως η γη και τη βροχή και το χαλάζι και τα σκουπίδια και τα φτυσίματα, εάν θέλεις να ελευθερωθείς από τα πάθη σου. Οι εξωτερικές ταπεινώσεις βοηθούν τον άνθρωπο να ελευθερωθεί πολύ γρήγορα από τον παλαιό εαυτό του, όταν τις δέχεται.