Μια σπάνια απεικόνιση της Αγίας Τριάδoς.

Η Αγία Τριάδα
στον Ι.Ν. Παναγία Κουμπελίδικη της Καστοριάς

Στην εκκλησία της Παναγίας Κουμπελίδικης στην Καστοριά, υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα και σπάνια απεικόνιση της Αγίας Τριάδoς.

Χρονολογείται περί το 1260-1280 μ.Χ.

Η απεικόνιση αυτή​, καταλαμβάνει το θόλο του εσωνάρθηκα της εκκλησίας και ο εικονογραφικός της τύπος είναι αυτός "της Πατρότητας". Δηλαδη: Ο Θεός Πατέρας, ολόσωμος, με τη μορφή του Παλαιού των Ημερών, κάθεται σε ένα ουράνιο τόξο κρατώντας στην αγκαλιά Του ένα γενειοφόρο Χριστό σε ώριμη ηλικία (το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός). Το Άγιο Πνεύμα με τη μορφή περιστεριού έχει τοποθετηθεί στα χέρια του Χριστού μέσα σε ένα "μετάλλιο" φωτός. Ο Θεός Πατέρας φέρει φωτοστέφανο σε σχήμα Σταυρού.

Αυτό το είδος της απεικόνισης, όπου τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος αναπαριστώνται σε κάθετο άξονα, είναι σπάνια στη Δυτική και Ανατολική χριστιανική τέχνη πριν από τον 13ο αιώνα.

Στην επιγραφή διαβάζουμε:

ΙΣ ΧΣ Ο ΘΣ ΗΜΩΝ 

(Ιησούς Χριστός Ο Θεός Ημών)

Ο ΠΑΤΗΡ ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ

Τα Σ’ΑΓΑΠΩ του Παναγιώτη στη γλυκιά του και γλυκιά μας Παναγία!

Όσα λόγια κι αν σου γράψω, όσα λόγια κι αν σου πω, όλα βρίσκονται  στις λέξεις«Παναγιά μου». Σ’ΑΓΑΠΩ.

Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι η Μάνα του Δεσπότη του Χριστού. Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι η Μάνα Αυτού που σταύρωσα εγώ.

Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι εσύ η φθορά της αμαρτίας. Σ’ αγαπώ, ως εκλεκτή της Τριάδας της Αγίας.

Σ’ αγαπώ, γιατί βαστάς Ιησού Εσταυρωμένο. Σ’ αγαπώ, γιατί βαστάς και εμέ τον πονεμένο.

Σ’ αγαπώ, γιατί γλυκαίνεις τις πληγές της αμαρτίας. Σ’ αγαπώ, γιατί η ματιά σου μου γλυκαίνει την καρδία.

Σ’ αγαπώ, που εσύ εσταυρώθης και εσύ πριν από τον Ιησού, όταν σού πε ο Συμεών για το Πάθος του Υιού.

Σ’ αγαπώ, γιατί όταν πέσω ξέρω πως θα είσαι εκεί και πως θα με περιμένεις με αγκάλη ανοιχτή.

Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι Αγάπη. Είσαι Φως του ουρανού, σ’ αγαπώ είσαι χάδι και του πιο αμαρτωλού.

Σ’ αγαπώ, όταν θωρρώ τη ματιά σου δακρυσμένη. Σ’ αγαπώ, γιατί η καρδιά σου είναι πάντα ματωμένη.

Σ’ αγαπώ, γιατί για μένα πάντα δίπλα ξαγρυπνάς, σ’ αγαπώ, γιατί είσαι ο ήλιος μεσ’ τον παγερό χιονιά.

Σ’ αγαπώ, γιατί όταν κλαίω, είσαι δίπλα μου, κοντά μου. Σ’ αγαπώ γιατί μ’ ακούς σαν φωνάζω: «Παναγιά μου».

Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι μέσα στης ψυχής μου τον καημό. Σ’ αγαπώ, γιατί έτσι νιώθω «Παναγιά μου». Σ’ αγαπώ.

Σ’ αγαπώ, γιατί μυριάδες στόματα σε ανυμνούν. Σ’ αγαπώ, γιατί από σένα, τον Ιησού δοξολογούν.

Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι μέσα, στης ψυχής μου την ψυχή. Σ’ αγαπώ, γιατί το «ήμαρτον» συ το δίνεις στον Κριτή.

Σ’ αγαπώ, γιατί αναδύεις μύρο κι άνθη θεϊκά. Σ’ αγαπώ, γιατί τ’ αηδόνια έχουν εσένα στη λαλιά.

Σ’ αγαπώ, όταν τα άνθη βγάζουν θεία ευωδία και αυτά σε ροδοντύνουν και φωνάζουν: «Παναγία».

Σ’ αγαπώ, γιατί η κτίση υποκλίνεται μπροστά σου. Σ’ αγαπώ ο Κτίστης πήρε αίμα απ’ την καρδιά σου.

Σ’ αγαπώ, γιατί η καρδιά σου στάζει αίμα και αγάπη. Σ’ αγαπώ η ματιά σου στάζει του Εσταυρωμένου δάκρυ.

Σ’ αγαπώ, γιατί αγάπη είναι τα’ άλλο όνομά σου. Σ’ αγαπώ, γιατί μ’ αγάπη είναι η παρηγοριά σου.

Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι εσύ.
Σ’ αγαπώ Παντάνασσά μου.
Σ’ αγαπώ γλυκιά Παρθένα.
Σ’ αγαπώ Αγκαλίτισσά μου.

Σ’ αγαπώ, γιατί η ματιά σου μου φωνάζει «σ’ αγαπώ». Σ’ αγαπώ, γιατί η μορφή σου μ’ ανεβάζει στο Χριστό.

Σ’ αγαπώ, γιατί εσύ ποτέ δε με μαλώνεις. Σ’ αγαπώ, γιατί τα χιόνια της ψυχής μου ΕΣΥ τα λιώνεις.

Σ’ αγαπώ, γιατί μου δείχνεις τον Ιησού τον Γολγοθά. Σ’ αγαπώ, γιατί βαστάς τον αέρα που φυσά.

Σ’ αγαπώ, αλλά φοβάμαι την αγάπη μην προδώσω. Σ’ αγαπώ, αλλά φοβάμαι άλλο δάκρυ μην σου δώσω.

Της πληγής κλείνει η πληγή, όταν δω το εικόνισμά σου κι η ψυχή μου ανασαίνει από τη γλυκιά ματιά σου.

Τώρα ξέρεις Παναγιά μου της ψυχής τη μελωδία και τα «Σ’ αγαπώ» που είπα της καρδιάς μου ευωδία.

Έργα άξια δεν έχω να σε κάνω να χαρείς. Μόνο το «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε» θα σου ψάλλω να ευφρανθείς.

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαίρε γλυκό τραγούδι,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Της Άνοιξης Λουλούδι

 http://geron-nektarios-o-agioritis.blogspot.gr/?m=1

Κυριακή της Πεντηκοστής

Πράξεις των Αποστόλων_2:1-12

Και ότε ήλθεν η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω.  Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι·  και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθησεν επί ένα έκαστον αυτών,  και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν. 
Ήσαν δε κατοικούντες εν Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν·  και καθώς έγεινεν η φωνή αύτη, συνήλθε το πλήθος και συνεταράχθη, διότι ήκουον αυτούς εις έκαστος λαλούντας με την ιδίαν αυτού διάλεκτον.  Εξεπλήττοντο δε πάντες και εθαύμαζον, λέγοντες προς αλλήλους· Ιδού, πάντες ούτοι οι λαλούντες δεν είναι Γαλιλαίοι;  Και πως ημείς ακούομεν έκαστος εν τη ιδία ημών διαλέκτω, εν ή εγεννήθημεν;  Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν, την Ιουδαίαν τε και Καππαδοκίαν, τον Πόντον και την Ασίαν,  την Φρυγίαν τε και την Παμφυλίαν, την Αίγυπτον και τα μέρη της Λιβύης της κατά την Κυρήνην και οι παρεπιδημούντες Ρωμαίοι, Ιουδαίοί τε και προσήλυτοι,  Κρήτες και Άραβες, ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού.  Εθαύμαζον δε πάντες και ηπόρουν, άλλος προς άλλον λέγοντες· Τι σημαίνει τούτο; 

Άγιος Παΐσιος: " Όταν μας βρίσκει μία αρρώστια, καλά είναι να αφηνώμαστε στον Χριστό εν λευκώ".

Όταν μας βρίσκει μία αρρώστια, καλά είναι να αφηνώμαστε στον Χριστό εν λευκώ.

Να σκεφτώμαστε ότι η ψυχή μας έχει μεγαλύτερη ανάγκη από υπομονή και δοξολογία στους πόνους παρά από ατσαλένιο σώμα με το οποίο μπορούμε να κάνουμε μεγάλους σωματικούς αγώνες, οι οποίοι όμως ίσως μας κάνουν να καυχηθούμε, χωρίς να το καταλάβουμε, γιατί θα νομίσουμε ότι με το σπαθί μας θα κερδίσουμε τον Παράδεισο.

Ξέρετε πόσα χρόνια έχω άλλοτε υποφερτό πόνο και άλλοτε ανυπόφορο; Ο υποφερτός είναι μια μόνιμη κατάσταση.

Πόσα τράβηξα πρώτα από την βρογχεκτασία και έπειτα με την εγχείρηση που έκανα!

Έπειτα άρχισαν ιστορίες με τα έντερα. Ύστερα, μισή χρονιά την πέρασα με την δισκοπάθεια· πονούσα πολύ.

Δεν μπορούσα να κάνω ούτε τις μετάνοιες που έκανα, αλλά δυσκολευόμουν και να εξυπηρετηθώ, ενώ χρειαζόταν να υπηρετήσω και τον κόσμο που ερχόταν.

Στην συνέχεια μου παρουσιάστηκε κάτι σκληρό στην κοιλιά· μου είπαν ότι ήταν κήλη.

Όταν κουραζόμουν, πονούσε και πρηζόταν πολύ. Μια μέρα, παραμονή του Αγίου Παντελεήμονος, ήταν πρησμένο και πονούσα. Έπρεπε όμως να πάω στην Σκήτη, στην ολονυκτία. Είπα: «θα πάω και ό,τι θέλει ας γίνη», γιατί έπρεπε να πάω. Στην διάρκεια της αγρυπνίας σκέφθηκα να καθήσω λίγο, αλλά είπα «αν κατεβάσω εγώ το στασίδι, για να καθήσω, θα το κατεβάσουν όλοι», οπότε προτίμησα να μην καθήσω καθόλου. Μετά από δώδεκα ώρες που κράτησε η αγρυπνία υπέθεσα ότι θα χειροτερέψη πολύ.

Όταν επέστρεψα στο Κελλί μου, δεν πρόλαβα καλά-καλά να μπω μέσα, χτύπησε το καμπανάκι. «Ε, Πάτερ, άνοιξε!», ακούω κάποιον να φωνάζη. Έβαλα τα γέλια. «Εντάξει, είπα, τώρα θα πάμε συνέχεια». Και πράγματι σε λίγο ήρθαν και άλλοι και άλλοι. Το βράδυ που τελείωσα με τον κόσμο, είδα ότι είχε εξαφανισθή τελείως! Την άλλη ημέρα, ενώ είχα ξεκουραστή, πάλι παρουσιάστηκε! Έπειτα με εμπόδιζε και με πονούσε, αλλά και το καμάρωνα κιόλας. Αφού ο Χριστός το ήξερε, ήξερε και ότι με βοηθάει, γι’ αυτό το άφηνε. Πέντε χρόνια κράτησε αυτό. Ξέρεις τι δυσκολία;

- Και τότε, Γέροντα, που είχατε πρόβλημα με τα πόδια σας;

- Εκείνο ήταν άλλο. Δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος. Όταν ερχόταν κόσμος, ζοριζόμουν. Πέρασε εκείνο, μετά άρχισε η αιμορραγία. «Ελκώδη κολίτιδα», μου είπαν. Άλλη ιστορία... Πάνε επτά χρόνια με αιμορραγίες, με πόνους... Αλλά μη στεναχωριέσθε· μόνο να εύχεσθε για την υγεία της ψυχής μου. Εγώ χαίρομαι που με τίμησε ο Θεός και μου έδωσε αυτό το δώρο και δεν θέλω να μου το στερήση. Δόξα τω Θεώ· ο Θεός το επιτρέπει, για να βοηθηθώ κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Έτσι δίνουμε εξετάσεις στην υπομονή. Τώρα αυτό, ύστερα το άλλο... «Υπομονής χρείαν έχομεν»[20]. Γιατί, αν εμείς που έχουμε λίγο φόβο Θεού, δεν κάνουμε υπομονή, τι θα κάνουν οι κοσμικοί; Αν και βλέπω ότι πολλοί λαϊκοί μας ξεπερνούν στην αρετή. Μου έλεγαν οι γονείς μου ότι οι Φαρασιώτες, όταν αρρώσταιναν, δεν έτρεχαν αμέσως στον Χατζεφεντή[21] να τους θεραπεύση.

Υπέμεναν πρώτα τους πόνους, όσο μπορούσαν, ανάλογα με το φιλότιμο και την υπομονή τους, διότι θεωρούσαν ευλογία να υποφέρουν. «Ας βασανίσω κι εγώ, έλεγαν, λίγο την ψυχή μου για τον Χριστό, αφού ο Χριστός βασανίστηκε πολύ, για να με σώση». Και, όταν πια έβλεπαν ότι πήγαιναν πίσω οι δουλειές τους και ταλαιπωρούνταν η οικογένειά τους, τότε πήγαιναν στον Χατζεφεντή να τους θεραπεύση.

Βλέπεις τι φιλότιμο είχαν! Όταν εκείνοι, που ήταν λαϊκοί, σκέφτονταν έτσι και έκαναν υπομονή, εγώ σαν καλόγερος πως πρέπει να σκέφτωμαι; Ο Χριστός είπε: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών»[22]. Βλέπετε, ο Θεός δεν ευχαριστήθηκε τόσο από τις ελεημοσύνες του Ιώβ, όταν είχε όλα τα αγαθά, όσο από την υπομονή του τον καιρό της δοκιμασίας[23].

Από το Βιβλίο ΄΄οι δοκιμασίες στην ζωή μας΄΄, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ‘’ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ’’, ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

http://oliiorthodoxia.blogspot.gr/?m=1

Ποιά η διαφορά της εορτής της Πεντηκοστής με την εορτή του Αγίου Πνεύματος;

Η εορτή της Πεντηκοστής είναι εορτή της Αγίας Τριάδος, αφού με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος μαθαίνουμε ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος έγινε κατά την ημέρα της Κυριακής. Την ήμερα αυτή, ήλθε το Άγιο Πνεύμα στους Μαθητές του Χριστού. Ο ιερός υμνογράφος αποκαλεί την Πεντηκοστή τελευταία εορτή από πλευράς αναπλάσεως και ανακαινίσεως του ανθρώπου: «Την μεθέορτον πιστοί και τελευταίαν εορτήν εορτάσωμεν φαιδρώς, αύτη εστί Πεντηκοστή, επαγγελίας συμπλήρωσις και προθεσμία».

Οι άγιοι Πατέρες μας λοιπόν, πού έβαλαν σε άριστη σειρά και τάξη όλα τα θέματα της πίστεως μας, για να δώσουν τιμή στο Άγιο Πνεύμα, όρισαν να το εορτάζουμε και κατά την Πεντηκοστή, αλλά και ξεχωριστά την επόμενη ημερα την Δευτέρα.

Ουσιαστικά, λοιπόν, δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στην εορτή της Πεντηκοστής και στην εορτή του Αγίου πνεύματος.

Η ενέργεια του Τριαδικού Θεού είναι κοινή και ποτέ δεν μπορεί να χωριστεί και να απομονωθεί ένα Πρόσωπο από τα άλλα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Το Άγιον Πνεύμα είναι ομοούσιο με τον Υιό και τον Πατέρα, γιατί και τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος έχουν κοινή ουσία ή φύση, και κοινή ενέργεια.Το υπόμνημα του Πεντηκοσταρίου της Δευτέρας του Αγίου Πνέυματος είναι χαρακτηριστικό:

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Δευτέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, αὐτὸ τὸ πανάγιον, καὶ ζωοποιόν, καὶ παντοδύναμον ἑορτάζομεν Πνεῦμα, τὸν ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τὸ Ὁμότιμον, καὶ Ὁμοούσιον, καὶ Ὁμόδοξον τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ.
Στίχοι
Πᾶσα πνοή, δόξαζε Πνεῦμα Κυρίου,
Δι’ οὗ πονηρῶν πνευμάτων φροῦδα θράση.
Τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πρεσβείαις τῶν Ἀποστόλων σου, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Και της Κυριακής της Πεντηκοστής αναφέρει:

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ ὀγδόῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν ἁγίαν Πεντηκοστὴν ἑορτάζομεν.
Στίχοι
Πνοῇ βιαίᾳ γλωσσοπυρσεύτως νέμει,
Χριστὸς τὸ θεῖον Πνεῦμα τοῖς Ἀποστόλοις.
Ἐκκέχυται μεγάλῳ ἑνὶ ἤματι Πνεῦμ’ ἁλιεῦσι.
Ταῖς τῶν ἁγίων Ἀποστόλων πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Συμπερασματικά:
Οι άγιοι Πατέρες μας πού έβαλαν σε άριστη σειρά και τάξη όλα τα θέματα της πίστεως μας, για να δώσουν τιμή στο Άγιο Πνεύμα, όρισαν να το εορτάζουμε και κατά την Πεντηκοστή, αλλά και ξεχωριστά την επόμενη ημέρα. Εμείς, πρέπει να γνωρίζουμε ότι την ήμερα αυτή, όταν εορταζόταν η Πεντηκοστή των Εβραίων, ήλθε το Άγιο Πνεύμα στους Μαθητές του Χριστού. Επειδή, λοιπόν, οι Άγιοι Πατέρες θεώρησαν καλό να ξεχωρίσουν τις γιορτές για να τιμήσουν με τον τρόπο αυτό το μεγαλείο του Παναγίου και Ζωοποιού Πνεύματος, γι’ αυτό εορτάζουμε το Πανάγιο Πνεύμα, πού είναι μία υπόσταση της Αγίας Τριάδος.

https://megalipanagiathivon.gr/

Ιερά Εικόνα Μεγάλης Παναγιάς Θηβών

 

ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Η θαυματουργή Εικόνα της επονομαζομένης «Μεγάλης» Παναγίας, είναι το πάνσεπτο κειμήλιο, η εφέστια Εικόνα της ιστορικής πόλεως των Θηβών. Βρίσκεται τοποθετημένη σε περίτεχνο μαρμαρόγλυπτο προσκυνητάρι, στο μέσο του Ιερού Ναού της, ο οποίος είναι κτισμένος στη δυτική πλευρά του κέντρου της πόλεως (επί των οδών Παναγιώτου Δράκου, Ηλέκτρας, Μπινιάρη και Αγίου Δημητρίου). Αυτός ο Ναός, που τιμάται ως δισυπόστατος – και στο όνομα του Μυροβλήτου Αγίου Δημητρίου – και που λόγω του πλήθους των εντοιχισμένων γλυπτών πέριξ αυτού (αναγομένων την προ και μετά Χριστόν εποχή), χαρακτηρίσθηκε ως «διαχρονικό μουσείο εντοιχισμένων γλυπτών», είναι δημιούργημα του Τηνίου ονομαστού αρχιτέκτονος Ιωάννου Φιλιππότη.

Σύμφωνα με την παράδοση, η Εικόνα ιστορήθηκε από τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Λουκά, τον «ιατρόν και αγαπητόν» (περί το έτος 70μ.Χ.), ο οποίος, κατά την παράδοση, κατείχε, πλην των άλλων, και το τάλαντο της ζωγραφικής τέχνης και υπήρξε ο πρώτος αγιογράφος Της.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (730) μας λέγει ότι, ενώ ακόμη η Θεοτόκος ζούσε, ο Λουκάς ζωγράφισε την μορφή της. Έπειτα παρουσίασε τα έργα του στην ίδια την Παναγία Μητέρα του Κυρίου μας και Εκείνη, τόσο πολύ ευχαριστήθηκε, ώστε ευλόγησε τις Εικόνες με τα λόγια: «η χάρις του εξ’ εμού Τεχθέντος, είη μετ’ αυτών».

Επίσης, ο Συμεών ο Μεταφραστής (820), λέγει περί του Ευαγγελιστού Λουκά, πως εκείνος πρώτος από όλους, με κερί, μαστίχα και χρώματα φιλοτέχνησε την μορφή Της και μας δίδαξε να τιμούμε και να σεβόμαστε την Εικόνα Της.

Σήμερα, βρίσκονται περί τις εβδομήντα εικόνες Της διεσπαρμένες τόσο στον ελλαδικό όσο και στον ευρύτερα γνωστό χώρο (Κύπρο, Ρωσία και αλλού).

Σύμφωνα με προφορικές παραδόσεις, αλλά κυρίως με μαρτυρίες εκκλησιαστικών συγγραφέων και ιστορικών, όπως ο Νικηφόρος Κάλλιστος (ιγ’ αι.), ο Μάξιμος Μαργούνιος (ιστ’ αι.), ο Ιερώνυμος Φιλοστόργιος και ο Κοντογόνης (ιθ’ αι.), ακόμα και ο αρχαιολόγος Κεραμόπουλος στα «Θηβαϊκά» του (κ’ αι.) και ο Κ. Δουκάκης στο «Μεγάλο Συναξαριστή» του, ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς, διδάσκοντας το ιερό Ευαγγέλιο, έφθασε «εις τας επταπύλους Θήβας της Βοιωτίας», όπου έζησε, μαρτύρησε και παρέδωσε την αγία ψυχή του στον Κύριο, ενώ το σώμα του ενταφιάστηκε στις Κατακόμβες της πόλεως και αργότερα σε μαρμάρινη λάρνακα στο «Πολυάνδριον» της πόλεως, όπου σήμερα βρίσκεται ο Ιερός Προσκυνηματικός Ναός και αυτή η λάρνακα που φιλοξένησε το ιερό σώμα του. Ήταν επόμενο, λοιπόν, ο Ευαγγελιστής να άφησε ως θεομητορική ευλογία μια από τις Εικόνες του, την «Μεγάλη» Παναγία μας, στον τόπου όπου έδρασε ιεραποστολικά, στη Θήβα.

Ειδικοί ερευνητές, ασχολούμενοι με την εικονογραφική τέχνη, βρίσκουν κοινά στοιχεία τόσο στην «Μεγάλη» Παναγία μας, όσο και στις υπόλοιπες που κατασκεύασε ο ιερώτατος Λουκάς: στα υλικά που χρησιμοποιούσε (κερί και μαστίχα), στην έκφραση του προσώπου, στις πτυχώσεις των ιματίων και αλλού.

Οι αρχαιολόγοι, αναφερόμενοι στις περίφημες εγκαυστικές Εικόνες της Ιεράς Μονής Σινά, τις θεωρούν ως τις παλαιότερα εικονογραφημένες. Συγκριτική ανάλυση χαρακτηριστικών: προσώπου (μεγάλα εκφραστικά μάτια, έκφραση και μορφή προσώπων Θεοτόκου και Κυρίου), ενδυμάτων, χεριών, όλων των εγκαυστικών (όσο και άλλων ευρύτερα γνωστών Εικόνων, όπως η Πορταΐτισα του Αγίου Όρους, η Ιεροσολυμίτισσα των Αγίων Τόπων, και κυρίως Εικόνων τύπου δεξιοκρατούσης – Μεγαλοσπηλαιώτισσας, Μονής Τροοδίτισσας Κύπρου κ.α) με τη «Μεγάλη» Παναγία μας αποδεικνύει πως έχουν κοινή συγγένεια και κοινό κατασκευαστή. Άλλωστε, η θαυματουργή τους δύναμη είναι η τρανότερη απόδειξη πώς κατασκευάστηκαν από αγιασμένες υπάρξεις.

Η Εικόνα της «Μεγάλης» Παναγίας συνδέεται με ιστορικές διηγήσεις, θρύλους και παραδόσεις του Γένους μας.

Στο ιστορικό ευρέσεως της Παναγίας Σουμελά αναφέρεται πώς την εποχή του Θεοδοσίου του Μεγάλου (περίπου 380 μ.Χ) η Θεοτόκος εμφανίστηκε στους μοναχούς Βαρνάβα και Σωφρόνιο στην Αθήνα και τους διέταξε να έλθουν να προσκυνήσουν την θαυματουργή της Εικόνα στην Θήβα. Αφού αγρύπνησαν στην Χάρη της, η νεότερη εντολή Της ήταν να πορευθούν στο Όρος Μελά του Πόντου και να την βρουν εκεί, κάνοντας – κατά τον Νεόφυτον Καυσοκαλυβίτη – την πορεία: Θήβα – Μετέωρα – Άγιον Όρος – Μαρώνεια – Ραιδεστό – Κωνσταντινούπολη – Τραπεζούντα.

Πολλοί ιστορικοί, όπως ο Καμπούρογλου στην «Ιστορία των Αθηνών», ταυτίζουν την Εικόνα της «Μεγάλης» Παναγίας με την Εικόνα της Παναγίας της Αθηνιώτισσας, η οποία ήταν η παλλάδιος εικόνα του Παρθενώνος των Αθηνών, όταν αυτός ήταν χριστιανικός Ναός!

Η μορφή της, ως δεξιοκρατούσα, εικονίζεται και σε μολυβδόβουλο του Μιχαήλ Χωνιάτη. Μετά την κατάκτηση του Παρθενώνα (1204), η Μεγάλη Παναγία ή Αθηνιώτισσα έγινε Ναός του Δουκάτου της Αθήνας και της Θήβας.

Έτσι, λοιπόν, φαίνεται πως, για να μην συλληθή η πάνσεπτη Εικόνα από τους Τούρκους στρατιώτες του Μωάμεθ του Β’, κατά την κατάληψη της Ακρόπολης, το 1458, φυγαδεύτηκε στην δεύτερη πόλη του Δουκάτου, στην Θήβα, και παρέμεινε εκεί.

Υπάρχουν, όμως, και άλλες ιστορικές ενδείξεις για την Εικόνα μας στον Βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλοκτένους, Μητροπολίτου Θηβώ και Εξάρχου πάσης Βοιωτίας, του Νέου Ελεήμονος, όπου γίνεται λόγος για Εικόνα Δεξιοκρατούσης Παναγίας.

Το 1119 μ.Χ., οι λεγεώνες του Λέοντος του Σγουρού κατέλαβαν την πόλη των Θηβών, έκλεψαν, σκότωσαν, γύμνωσαν σπίτια, έκαψαν τα ιδρύματα Αγάπης και λεηλάτησαν αφιερώματα, Εικόνες από τους Ιερούς Ναούς, μεταξύ των οποίων και την Εικόνα της «Μεγάλης» Παναγίας, την οποία φυγάδευσαν στην έδρα τους, στο Ναύπλιο. Όταν θέλησαν εμπαικτικά να δοξολογήσουν την Παναγία για την νικηφόρα εκστρατεία τους (!), έπεσαν κάτω ημιθανείς και μία γυναικεία μορφή, επιτιμώντας τους, τους διέταξε να επιστρέψουν την Εικόνα Της στον Ναό Της στη Θήβα, όπως και έγινε!

Ο ιστορικός Λεκαίν (1380), κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, περνώντας από τη Θήβα έγραφε στα Χρονικά του: «η κυριωτέρα Εκκλησία των Θηβών είναι η «Μεγάλη» Παναγία, η οποία περιέχει Εικόνα, τον Χριστόν φέρουσα δεξιά και έργο είναι του Ευαγγελιστού Λουκά».

Τα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας που ακολούθησαν, η γλυκυτάτη μορφή της Θεομήτορος έδινε θάρρος, παρηγοριά, κουράγιο στα σκλαβωμένα παιδιά της, έως το 1821.

Ο πολύς Strzygowski (1894), στο Byzantin Zeitschr αναφέρεται στην δεξιοκρατούσα «Μεγάλη» Παναγία των Θηβών και στον Ιερό Ναό Της.

Οι καταστρεπτικοί σεισμοί του 1853, που είχαν σαν συνέπεια την καταστροφή του μεγαλοπρεπούς Ναού και της Ιεράς Μονής (που συν τω χρόνω είχε αναπτυχθεί), ανάγκασε τους προγόνους μας να την μεταφέρουν στο εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου. Τότε προσκλήθηκε για να φτιάξει το Σπίτι της Μεγαλόχαρης των Θηβών ο πολύς Ιωάννης Φιλιππότης, ο οποίος με περισσή σοφία, μαζί με τον ονομαστό γλύπτη γιο του Δημήτριο, δημιούργησε αυτό το «μουσείο εντοιχισμένων γλυπτών».

Το 1861 (1^η Απριλίου), οι ευλαβείς προπάτορές μας θέλοντας να εκφράσουν τον σεβασμό τους, τοποθέτησαν ασημένια επένδυση στην Εικόνα, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα.

Τα αναρίθμητα αφιερώματα που κοσμούν την Εικόνα κατά τον τριήμερο κατ’ έτος εορτασμό Της μαρτυρούν και κάποιο θαυμαστό σημείο της Χάριτός Της, όπως θεραπείες από τύφο, θεραπείες αλάλων, θεραπεία ασθενούς λεχους, θεραπείες επιληπτικών, καρκινοπαθών, ενίσχυση μαθητών, επανασύνδεση εν διαστάσει συζύγων, τεκνογονία πολλών άτεκνων ζευγαριών και πολλά άλλα.

Ιδιαίτερη υπήρξε η θεομητορική Της παρέμβαση όταν το 1978 «είλκυσε» στον Ναό της απειλητικό κεραυνό, που αν έπεφτε στην γύρω περιοχή, θα προκαλούσε μεγάλη καταστροφή (!), ενώ κατά τους φοβερούς σεισμούς του Φεβρουαρίου του 1981, δεν χάθηκε ούτε μία ανθρώπινη ύπαρξη στην περιοχή.

Το σημαντικότερο θαύμα, όμως, της «Μεγάλης» Παναγίας μας είναι ο ιδιαίτερα «μητρικός τρόπος» που «μιλάει» στις ψυχές πολλών ανθρώπων που ζουν αδιάφορα ή μακριά από την ζωή της Εκκλησίας και υπάρχουν πάμπολλα θαυμαστά παραδείγματα επιστροφής, μετανοίας και συνειδητής χριστιανικής ζωής.

Οι ευάριθμοι καθ’ ημέραν προσκυνητές Της έρχονται στην θεομητορική κιβωτό του Ναού Της για να ζητήσουν ευλαβικά, ίαση ψυχών και σωμάτων και να ενισχυθούν από την γλυκιά παρηγοριά και δύναμη που εκπέμπει η χαρμολυπητερή μορφή Της.

Αυτό σημαίνεται ιδιαίτερα και κατά τον πάνδημο εορτασμό Της, τον Δεκαπενταύγουστο, και την συμμετοχή των πιστών, στο ιερό Δεκαπενταλείτουργο (1^η έως 15^η Αυγούστου κάθε πρωί), τις ιερές Παρακλήσεις κάθε απόγευμα και την Ιερά Αγρυπνία (εσπέρας 13^ης – πρωί 14^ης Αυγούστου), τον πανηγυρικό Εσπερινό και την Λιτάνευση της Εικόνος, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Γεωργίου και της εορτίου Πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας την κυριώνυμον ημέρα.

Το 2001, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ιερού Ναού μας, κατόπιν ευλογίας του τότε Μητροπολίτου μας και νυν Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου του Β΄, παρεκάλεσεν υϊκως τον τότε Ιεροκήρυκα και νυν Μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ.κ. Ιωήλ (Φραγκάκο) να συγγράψει Ιερά Ακολουθία Παρακλήσεως στην Μεγαλόχα μμρη των Θηβών.

Από την θέση αυτήν ευχαριστούμε για την τιμητική αποδοχή του αιτήματός μας και την συγγραφή του επέροχου αυτού υμνογραφικού ποιήματος, το οποίο ψάλλεται κάθε Δευτέρα απόγευμα στον Ιερό Ναό μας και ευχαρίστως το παραδίδουμε τυπωμένο προς χρησιν του χριστεπωνύμου πληρώματος της Εκκλησίας μας με την ευχή η θεομητροφρούρητος Χάρις της «Μεγάλης» Παναγίας να φρουρεί και να σκέπη κάθε προσκυνητή Της.

π. Γεώργιος Ν. Τουλουμάκος

Εφημέριος του Ιερού Ναού Της.

https://megalipanagiathivon.gr

Η ιστορία του Αγίου Νεομάρτυρος Ευγενίου του οπλίτου

23/05 ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΑΓΙΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΟΠΛΙΤΟΥ (ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ)

Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 κοντά στη Μόσχα-και συγκεκριμένα στο χωριό Κουρίλοβο, στην περιοχή της πόλεως Παντόλσκ-.
Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ (=αγάπη) Βασίλιεβνα. Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων.

Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο μικρός Ευγένιος δεν τον έβγαλε ποτέ από πάνω του· μάλιστα, έφτιαξε ένα χονδρό κορδόνι και τον πέρασε εκεί. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελάσουν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε, αλλά και δεν την υπάκουσε.
Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός, επάγγελμα που του απέφερε πολλά έσοδα.

Στις 25 Ιουνίου του 1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και μετά τη βασική του εκπαίδευση, στις 13 Ιανουαρίου του 1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ηγκουερίνας. Ακριβώς ένα μήνα μετά, στις 13 Φεβρουαρίου του 1996, αιχμαλωτίστηκε. Η αιχμαλωσία έγινε ως εξής: η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες-μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο-να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από ένα συγκεκριμένο δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει καμιά προηγούμενη οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από αυτόν το δρόμο περνούσαν πολύ συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο. Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν πάνω από δέκα Τσετσένοι, πολύ καλά οπλισμένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Αυτό έγινε στις 3 τη νύχτα. Στις 4 η ώρα ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς· φυσικά δεν τους βρήκαν και κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι δεν πρόκειται για εξαφάνιση, αλλά για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην Τσετσενία, για να βρει το παιδί της. Έφτασε στην πόλη Χαγκαλά και μετά από πολλές προσπάθειες ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθει για την τύχη του Ευγένιου, διότι γνώριζε ότι οι Τσετσένοι δε σκοτώνουν αμέσως τους αιχμαλώτους, αλλά περιμένουν μήπως πάρουν λίτρα και τους ελευθερώσουν. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000. Όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού για να τον ψάξει, πέρασε από χωριά, από δρόμους με νάρκες, από μέτωπα συγκρούσεων, γνώρισε πολλούς αξιωματικούς Τσετσένους και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».

Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν ψυχικά, ώστε να καταφέρουν-αν ήταν δυνατό-να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του, να βγάλει το Σταυρό, να γίνει μουσουλμάνος και να τον κάνουν δήμιο και φονιά των άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα πάμπολλα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν. Αργότερα, οι ίδιοι οι αρχηγοί των ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε».

Ο αποκεφαλισμός του νεομάρτυρα Ευγενίου του Οπλίτη

Στις 23 Μαΐου του 1996, δηλαδή την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του. Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι. Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Και πάλι ζήτησαν οι Τσετσένοι 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια.

Η Μητέρα του νεομάρτυρα Ευγενίου του Οπλίτη

Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε-μέχρι και ρούχα-για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κλπ., τα οποία δεν ήταν και λίγα. Τελικά στις 20 Νοεμβρίου του 1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Μετά από λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του.

Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις: Ένα κοριτσάκι που έμενε σε Ορθόδοξο ορφανοτροφείο διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε κάποτε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι είναι ο Ευγένιος, την έπιασε από το χέρι και τη οδήγησε στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν σήμερα τέτοιο μανδύα, και σκέφτηκα ότι αυτός πρέπει να είναι ο μανδύας του μάρτυρα». Σε πολλές Εκκλησίες έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα, ο οποίος βοηθάει τους αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες κλπ. Σε ένα νοσοκομείο τραυματιών πολέμου οι τραυματισμένοι στρατιώτες πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα και αναγνώρισαν αυτόν που τους βοήθησε.

Η ομολογία στον Χριστό και η Στέψη του Μάρτυρος

Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και οι φυλακισμένοι. Κυρίως βοηθάει τους πολύ καταβεβλημένους και συντετριμμένους ψυχικά λόγω της φυλακίσεως τους. Το 1997 με ευλογία του Πατριάρχη Αλεξίου εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Νέος μάρτυς του Χριστού στρατιώτης Ευγένιος». Ένας ιερέας ονόματι Βαντίμ Σκλιαρένσκο από το Ντνεποπετρόφκ έστειλε στο Πατριαρχείο μία αναφορά όπου έγραφε ότι το εξώφυλλο του βιβλίου με τη φωτογραφία του αγίου μυροβλύζει.

Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο αρχηγός και όλη η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από τους ίδιους τους Τσετσένους μετά από εμφύλιες αντιπαραθέσεις.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα.

https://megalipanagiathivon.gr/

Συζητώντας με τον πνευματικό για την ομοφυλοφιλία. Πάτερ, σας ευχαριστούμε πολύ που δεχθήκατε να δώσετε συνέντευξη στον ιστότοπό μας.

Πάτερ, σας ευχαριστούμε πολύ που δεχθήκατε να δώσετε συνέντευξη στον ιστότοπό μας. Είστε ένας πνευματικός με μεγάλη εμπειρία, έχετε πολλή επαφή ειδικά με τους νέους και γι’ αυτό θεωρήσαμε ότι μπορείτε να μας δώσετε τις κατάλληλες απαντήσεις και στο συγκεκριμένο ζήτημα που μας απασχολεί. Θέλουμε να μας πείτε: Γενικά, ποια είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας για την ομοφυλοφιλία;

—Ένα πάρα πολύ βασικό δόγμα της Εκκλησίας είναι ότι ο Θεός έφτιαξε δύο βιολογικά φύλα. Δεν έφτιαξε τρίτο φύλο. Αυτά τα βλέπουμε και στο ζωικό αλλά και στο φυτικό ακόμα βασίλειο να είναι καθαρά και αποκρυσταλλωμένα. Υπάρχει, όμως, και μία φράση του Κυρίου για τους ευνούχους, που τους χωρίζει σε τρεις κατηγορίες και λέει ότι υπάρχουν οι ευνούχοι, που ευνουχίστηκαν από τους ανθρώπους για ποικίλους λόγους, υπάρχουν οι ευνούχοι που για την αγάπη τους προς το Χριστό υπερέβησαν τις φυσικές τους ορμές, διατηρώντας τη φυσιολογικότητα του φύλου τους αλλά υπερνικώντας την με την αγάπη προς το Θεό και λέει και ένα τρίτο, ότι είναι και μερικοί ευνούχοι οι οποίοι γεννήθηκαν έτσι. Άρα ο Κύριός μας παραδέχεται ως εξαίρεση ότι μπορεί κάποτε να υπάρχει μια ορμονική δυσλειτουργία. Δεν την αποκλείει. Νομίζω, αυτή είναι η επίσημη θέση της Εκκλησίας.

—Πάτερ, αν μελετήσουμε τα εκκλησιαστικά κείμενα, βλέπουμε ότι χρησιμοποιείται ο όρος «αρσενοκοίτης», «αρσενοκοιτία». Τι σημαίνει αυτή η λέξη και τι σχέση έχει με την ομοφυλοφιλία;
—Όταν λέμε ομοφυλόφιλος, εννοούμε την παρά φύση αγάπη δύο γυναικών ή ανδρών. Μπορεί βέβαια να υπάρχει και μία κλιμάκωση. Δηλαδή να υπάρχουν άνθρωποι που τιθασεύουν αυτή την τάση τους –και όντως υπάρχουν τέτοιοι–, να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έτυχε για ποικίλους λόγους να έχουν μια σχετική αμαρτητική εμπειρία, αλλά που δε θέλουν να είναι τέτοιοι. Και τέλος πάντων, έπεσαν μια φορά ή λίγες φορές, είχαν μια ομοφυλοφιλική εμπειρία αλλά δε θεωρούν τον εαυτό τους ομοφυλόφιλο. Υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι έχουν την τάση αυτή σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, αλλά δεν έχουν αμαρτήσει σαρκικά. Αυτοί είναι στην κατηγορία του ομοφυλόφιλου, αλλά όχι του αρσενοκοίτη. Αρσενοκοιτία ορίζουν οι Πατέρες ξεκάθαρα την παρά φύση σαρκική πράξη, ακόμα κι όταν αυτή γίνεται με γυναίκα. Ενώ στην πρώτη ανάγνωση εμείς νομίζουμε ότι είναι μόνο για άνδρες, ακόμα και μέσα στο γάμο και με τη σύζυγό του αν κάποιος αμαρτήσει παρά φύσιν, θεωρείται αρσενοκοιτία.

CC (BY) Eric Lenghan

—Πάτερ, πόσο συχνά συναντάτε στην πνευματική πράξη ανθρώπους που έχουν αυτό το πάθος;
—Δεν μπορώ να πω ακριβές ποσοστό, αλλά πάντως άνθρωποι που έχουν μια τάση προς το ίδιο φύλο υπάρχουν αρκετοί. Δε σημαίνει ότι αμαρτάνουν, αλλά ομολογούν ότι μου αρέσει να βλέπω αγόρια ή κορίτσια αντίστοιχα. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σε ένα ποσοστό πολύ σημαντικότερο από ό,τι φανταζόμαστε. Καθαρά ομοφυλόφιλοι με πράξη σεξουαλική είναι ασφαλώς λιγότεροι.

Βέβαια, επειδή αυτό το πάθος είναι ένα πάθος αφύσικο, είναι λογικό μικρό ποσοστό από αυτούς τους ανθρώπους να έρχεται στο εξομολογητήριο, διότι καταδυναστεύονται από τον διάβολο. Πάντως έρχονται και τέτοιοι άνθρωποι και υπάρχουν ορισμένοι, οι οποίοι μετά την εξομολόγηση ζουν εν μετανοία και το υπερβαίνουν. Πάντα στις γυναίκες είναι λιγότερο αυτό το ποσοστό. Αλλά υπάρχουν και τέτοιες γυναίκες, που έχουν ολοκληρωμένη πράξη και έρχονται στην εξομολόγηση. Η αλήθεια είναι ότι με όλη αυτή την προβολή και γενικότερα με την εξαχρείωση που γενικεύεται, αυξάνονται τα ποσοστά. Χονδρικά πάντως οι άνθρωποι οι ομοφυλόφιλοι, όπως τους ορίσαμε, με ολοκληρωμένη σεξουαλική πράξη, στους άνδρες είναι ένα ποσοστό 3-4% και περίπου οι μισές είναι οι γυναίκες.

—Πάτερ, ποιοι είναι οι συνηθέστεροι λόγοι γένεσης αυτού του πάθους;
—Ένας λόγος είναι και το γενετικό πρόβλημα που μπορεί να υπάρχει, αλλά είναι ο σπανιότερος. Άλλος λόγος είναι το οικογενειακό ιστορικό, δηλαδή πώς είναι διαρθρωμένη η οικογένειά του. Αν ένα αγόρι μεγαλώσει μέσα σε γυναίκες, μπορεί να επηρεαστεί. Αν μια γυναίκα γένναγε μόνο αγόρια και ήθελε να κάνει ένα κοριτσάκι, και αυτό μπορεί να επηρεάσει. Μπορεί και να το φωνάζει με κοριτσίστικο όνομα ή να το ντύνει και κορίτσι, και αυτό επηρεάζει. Αν ο μπαμπάς είναι πολύ κακό ανδρικό πρότυπο και αυτό μπορεί να το ωθήσει το παιδί στο να μισήσει τους άνδρες. Εάν η οικογενειακή δομή για οποιοδήποτε λόγο ήταν πάρα πολύ χαλαρή και το παιδί δεν αισθανόταν την οικογενειακή ζεστασιά και έβγαινε στους δρόμους και το εκμεταλλεύτηκαν τα παιδιά της γειτονιάς και αυτό μπορεί να το κάνει να τραβήξει προς τα κει. Γενικώς, μια νοσηρή οικογένεια έχει αυξημένες πιθανότητες να βγάλει και τέτοια δυσλειτουργία.

Και βέβαια το σύγχρονο αίτιο είναι ότι οι άνθρωποι είναι σαρκικοί. Αυτό διευκολύνεται πάρα πολύ με το διαδίκτυο. Και δυστυχώς πάρα πολλοί που θεωρούν τον εαυτό τους φυσιολογικό, μέσα στην ακατάσχετη σαρκική τους διάθεση δεν χορταίνουνε με το φυσιολογικό και καταφεύγουν και στο αφύσικο. Οπότε γίνεται χάλια μετά η ψυχή και μπορεί στην αρχή να είναι bi και μετά να γίνει μόνο ομοφυλόφιλος. Συμβαίνει αυτό από την άκρατη σαρκική λαιμαργία του ανθρώπου.

Και βέβαια τα κινήματα που κάνουν πλύση εγκεφάλου στα παιδιά μας, επειδή και αυτά δεν έχουν χριστιανικά ερείσματα, έχουν την επιρροή τους. Σχεδόν όλα τα παιδιά στα σχολεία πλέον υπερασπίζονται αυτή την αμαρτία. Πάρα πολύ σημαντικό ρόλο παίζει εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον η πληθωρική προβολή τέτοιων προτύπων από την τηλεόραση. Και όλοι οι δημοσιογράφοι τούς υπερασπίζονται και τους προβάλλουν, αν δεν είναι και οι ίδιοι τέτοιοι. Όλα αυτά επηρεάζουν το σύγχρονο νέο.

CC (BY) Enrico

—Τι συμπεριφορές παρατηρείτε στους ανθρώπους που είναι ομοφυλόφιλοι και εκκλησιάζονται;
—Κοίταξε. Αν ένας εκκλησιαζόμενος είναι ενεργός ομοφυλόφιλος, δηλαδή αρσενοκοίτης, τότε ή δεν έχει συνειδητοποιήσει τη βαρύτητα του αμαρτήματος ή δεν έχει συνειδητοποιήσει τη βαρύτητα του αξιώματος του Χριστιανού. Εάν αγωνίζεται και εξομολογείται και παρ’ όλα αυτά αμαρτάνει, σημαίνει ότι δεν αγωνίζεται επαρκώς, διότι ο Χριστός είναι ο παντοδύναμος ιατρός και αν κάποιος θελήσει πραγματικά να παραδώσει τη ζωή του στο Χριστό, είναι θέμα χρόνου. Μπορεί να μη γίνει άμεσα η ίασή του. Μπορεί για ένα διάστημα να έχει υποτροπές, αλλά πάντως θα είναι σε μία σαφώς ανοδική πορεία. Αν δεν είναι σε ανοδική πορεία, αλλά είναι είτε σε στασιμότητα είτε σε καθοδική πορεία, σημαίνει ή ότι το Χριστό δεν αγαπάει ή ότι τέλος πάντων Τον αγαπάει λιγότερο από το πάθος του.

—Δηλαδή, πάτερ, τι προοπτικές έχει ένας Χριστιανός που βιώνει αυτό το πάθος;
—Μπορεί να γίνει και άγιος, αν μετανοήσει. Έχουμε τέτοιους ανθρώπους, οι οποίοι καθαρίζουν μετά από μία πραγματική μετάνοια, ξεχνάνε κυριολεκτικά την αμαρτωλή τους ζωή, μπορεί να έχουν μέσα τους την τάση –όπως και στο φυσιολογικό άνδρα υπάρχει τάση για τη γυναίκα, δεν κατακρεουργείται–, αλλά την υπερνικούν με την παντοδύναμη δύναμη του Χριστού, διά των αγίων μυστηρίων της Εκκλησίας μας, και όταν πλέον αποδεσμευτούν από αυτές τις τραυματικές εμπειρίες, τότε συνεχώς ανεβαίνουν, αν ζουν πνευματική ζωή. Ισχύει αυτό.

—Πάτερ, αν ερχόταν αύριο ένας γονέας στο εξομολογητήρι και σας έλεγε ότι ανακάλυψε ότι το παιδί του έχει ομοφυλοφιλικές τάσεις, τι θα τον συμβουλεύατε;
—Αυτό συμβαίνει συχνά. Υπάρχουν ευσεβέστατοι γονείς που ανακαλύπτουν αυτό το φαινόμενο στο παιδί τους, είτε στην εφηβική ηλικία είτε και στην ώριμη νεανική ηλικία. Δηλαδή μπορεί να έχει φύγει από το σπίτι το παιδί και να τους το ομολογήσει ή να το ανακαλύψουν. Οι γονείς, ιδίως οι άνθρωποι της Εκκλησίας, σοκαρίζονται βέβαια, δεν μπορούν να το πιστέψουν. Είναι πολύ δύσκολη η διαχείρισή τους.

Το πρώτο λοιπόν είναι να δούμε γιατί οδηγήθηκε το παιδί σ’ αυτή την κατάσταση και, αν όντως το εντοπίσουμε, και αν πιθανώς έχουν μια ευθύνη οι γονείς λόγω της ελλειμματικής τους αγάπης, θα πρέπει πάση θυσία, έστω και αργά, να κάνουν ό,τι μπορούν για να διορθώσουν τη δική τους πλευρά. Από κει και πέρα βέβαια, το ερώτημα είναι αν θέλει το παιδί να σωθεί. Πρέπει να καταλάβει ότι είναι λάθος και να θελήσει να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού, των μυστηρίων, της Εκκλησίας. Αν το κάνει αυτό, έχει ελπίδες να σωθεί. Αν δεν το κάνει, δεν έχει ελπίδες.

CC (BY) RC Archdiocese of Boston

—Πάτερ, θέλετε να δώσετε κάποια συμβουλή στους αναγνώστες μας;
—Βεβαίως. Υποθέτω ότι οι αναγνώστες σας έχουν κάποια άμεση ή έμμεση σχέση με αυτές τις καταστάσεις.

Για τους γονείς, λοιπόν, ήδη είπα: όσο μπορούμε να φτιάξουμε μια ζεστή φωλιά στο σπίτι μας, να είμαστε πρότυπα ανδρός και γυναικός και να αγαπούμε τα παιδιά. Όλη η παραβατικότητα των παιδιών πολύ συχνά ξεκινά από μια δυσαρμονία στη σχέση του ζευγαριού. Όσο πιο σωστοί είμαστε εμείς, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να έχουμε παραβατική συμπεριφορά.

Τους ετεροφυλόφιλους νέους, που δεν έχουν αυτό το πρόβλημα και επισκέπτονται τον ιστότοπό σας, σίγουρα κάτι τους απασχολεί. Μπορεί να έχουν ένα φίλο, έναν αδελφό, έναν συμμαθητή. Ισχύουν αυτά που είπα: ο Χριστός σώζει. Σε όσους ψυχιάτρους και να πάνε τα παιδιά, δεν μπορούν να σωθούν, αν δεν πάνε στο Χριστό. Μόλις πάνε στο Χριστό, και η πιο ανώμαλη περίπτωση να είναι, και η πιο μεγάλη διαταραχή ψυχική ή ορμονική να υπάρχει, ο Θεός έχει την παντοδύναμη και πανάγαθη δύναμη να τον σώσει.

Τέλος, τα παιδιά που για ποικίλους λόγους έχουν κατρακυλήσει σ’ αυτό το πάθος, αν μεν έχουν αποφασίσει να μετανοήσουν, να ξέρουν ότι ο Χριστός ποτέ δεν έχει αποτυχία. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει τέτοιο θέμα που να μην μπορεί να το σώσει. Αυτοί που δεν έχουν αποφασίσει να μετανοήσουν, να ξέρουν ότι ποτέ η σάρκα δεν κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ζώο. Και πάντοτε ο άνθρωπος γίνεται ευτυχισμένος, όταν η ψυχή του είναι ευτυχισμένη. Και η ψυχή μας είναι ευτυχισμένη, όταν βρει το Χριστό.

—Πάτερ, ευχαριστούμε πάρα πολύ. Παρακαλούμε να εύχεστε και για όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουμε αυτή τη δυσκολία, να ελευθερωθούμε.
—Βεβαίως, εύχομαι με όλη μου την καρδιά. Και παρακαλώ, να μην ντρέπονται να τα εξομολογούνται…

https://omofylofilia.gr/

«Κύριε, βοήθησε με να γίνω αυτό που θέλεις ώστε να φανερώνω καθημερινά τη δόξα Σου. Δείξε μου τον δρόμο ώστε να γίνει το θέλημα Σου»

Θα σας φορτώσουν αυτές τις μέρες με ευχές, ενθάρρυνση, αισιοδοξία για να πετύχετε τον στόχο σας. Κάποιοι θα πετύχουν, κάποιοι θα απογοητευτούν.

Τα πράγματα όμως στην πραγματικότητα είναι λιγάκι διαφορετικά…
Οι εξετάσεις, οι σπουδές, το πανεπιστήμιο δεν είναι ο στόχος της ζωής σας και ούτε έτσι πρέπει να το δείτε. Είναι απλά ένας δρόμος. Ένας δρόμος μέσα στη ζωή.
Ο στόχος είναι άλλος…

Ο Στόχος της ζωής και της ύπαρξης είναι η ένωση με τον Χριστό και η κατά χάρινΘέωση.
Αυτός είναι ο στόχος της ζωής μας, όλοι οι άλλοι είναι απλά δρόμοι που οφείλουν να καταλήξουν σε αυτόν τον στόχο.
Δεν έχει σημασία αν γίνεις τσαγκάρης, γιατρός, χημικός ή οτιδήποτε άλλο. Όλα τα επαγγέλματα είναι δρόμοι που αν τους περπατήσετε με άγιο θέλημα, τότε θα φτάσετε στον στόχο που είναι η εν Χριστώ μεταμόρφωση και ολοκλήρωση του ανθρώπου.
Το βλέπουμε στους Αγίους… Άγιοι κηπουροί, γιατροί, δάσκαλοι, δικηγόροι. Επέλεξαν διαφορετικούς δρόμους αλλά είχαν τον ίδιο στόχο.
Το επάγγελμα είναι διακονία (προσφορά υπηρεσίας) προς το συνάνθρωπο. Είναι μια μορφή διακονικής ενσάρκωσης του Χριστού μέσα στον κόσμο, που φέρνει τον Αγιασμό στην δημιουργία.
Τα επαγγέλματα, οι σπουδές, ο γάμος, είναι απλά δρόμοι. Αν τους δω σαν στόχο τότε θα αποτύχω.
Μην στοχοποιήσετε λοιπόν επίγειες καταστάσεις που (ως προσωρινές) μυρίζουν θάνατο. Μην κοιτάτε κάτω, μην έχετε βλέψεις γήινες και φθαρτές.
Κοιτάξτε τον ουρανό! Εκεί είναι η Πολιτεία μας!
Αυτός είναι ο στόχος: να γίνουμε ουρανοπολίτες!
Nα ενωθούμε με τον Εραστή Νυμφίο Χριστό !
Η ζωή είναι ένα δώρο που έχει δρόμους ώστε μέσα από την προσωπική ελευθερία να ολοκληρωθεί και να εκπληρωθεί ο στόχος της.
Πώς να αποφύγετε το άγχος ; Πολύ απλά:
Να δείτε τις εξετάσεις ως δρόμο και όχι ως στόχο.
Πράγμα που σημαίνει ότι αν χάσετε τον δρόμο θα βρείτε άλλον για να καταλήξετε στον στόχο.
Έτσι θα ελευθερωθείτε και θα απολαύσετε το ταξίδι.
Καμία γήινη αποτυχία δεν αξίζει τα δάκρυα μας.
Τα μόνα δάκρυα που αξίζουν είναι για τις αμαρτίες μας.
Αν αποτύχετε, να δείτε την αποτυχία ως μάθημα δύναμης για να προχωρήσετε σε επόμενο μονοπάτι.
Πείτε μια μικρή προσευχούλα, αρκεί.
«Κύριε, βοήθησε με να γίνω αυτό που θέλεις ώστε να φανερώνω καθημερινά τη δόξα Σου. Δείξε μου τον δρόμο ώστε να γίνει το θέλημα Σου».
«Μην μασάτε, παιδιά, από την στιγμή που έχουμε ανάσταση πάντα η ελπίδα θα ανατέλλει».
Καλό αγώνα!

π. Σπυρίδων Σκουτής

https://megalipanagiathivon.gr/

Επιστολή Αγίου Πορφυρίου προς τα πνευματικά του παιδιά

«Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά.

Τώρα που ακόμα έχω τας φρένας μου σώας θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν φτωχοί είχε πάει στην Αμερική για να εργαστεί στην διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί, που έβοσκα τα ζώα συλλαβιστά διάβαζα τον βίο του αγίου Ιωάννου του Καλλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρονών δεν θυμάμαι ακριβώς καλά και θέλοντας να τον μιμηθώ με πολύ αγώνα έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάκτηκα σε δυο γεροντάδες αυταδέλφους τον Παντελεήμονα και τον Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό με την ευχή τους τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς τον Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση του Θεού, για τις αμαρτίες μου αρρώστησα πολύ και οι Γεροντάδες μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιον Ιωάννη Ευβοίας. Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες όταν ξαναπήγα στον κόσμο συνέχισα τις αμαρτίες οι οποίες μέχρι και σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήρε από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα, αλλά γνωρίζω ότι γι αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλ’ όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα διότι και εγώ όταν ζούσα πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας, αλλ’ όμως τώρα που θα πάω για τον ουρανό έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πεί: τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω. Δεν είμαι άξιος Κύριε για εδώ, αλλ’ ότι θέλει η αγάπη σου ας κάμει για μένα. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι θα γίνει. Επιθυμώ όμως να ενεργήσει η αγάπη του Θεού. Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το πάν, για να μας αξιώσει να μπούμε στην επίγειο άκτιστο εκκλησία του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχομαι και να διαβάζω τους Ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη χάρη του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ότι σας στεναχώρησα.

Ιερομόναχος Πορφύριος
Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/7 Ιουνίου 1991»

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἰχνηλάτης τῶν πάλαι πατέρων γέγονας, Ἁγιωνύμου τοῦ Ὄρους ἀσκήσας Σκήτῃ σεπτῇ, Τριάδος τῆς Ζωαρχικῆς, τῶν Καυσοκαλυβίων, ἄβυσσος θείων δωρεῶν, λυτήρ δεινῶν ἀσθενειῶν, ἐδείχθης ὦ θεοφόρε. Πορφύριε οἰκουμένης, πάσης, ποιμήν ἡμῶν καί στήριγμα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Ὑπὸ Εὐαγγέλου Καραδήμου)
Τῆς Εὐβοίας τὸν γόνον, Οἰκουμένης ἀγλάϊσμα (πρώτη γραφή: πανελλήνων τὸν Γέροντα), τῆς Θεολογίας τὸν μύστην καὶ Χριστοῦ φίλον γνήσιον, Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί, τὸν πλήρη χαρισμάτων ἐκ παιδός. Δαιμονῶντας γὰρ λυτροῦται, καὶ ἀσθενεῖς ἰᾶται πίστει κράζοντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
(Ὑπὸ Χαραλάμπους Μπούσια)
Προγιγνώσκειν τὸ μέλλον σοφῶς, Πορφύριε, ὡς ἀντιμίσθιον πόνων καὶ βιοτῆς εὐσεβοῦς χάριν δέδωκέ σοι ἄνωθεν ὁ Κύριος· ἄνθος Εὐβοίας ἱερόν, ἐκ τοῦ Ἄθω μυστικῶς πρὸς κήπους μετεφυτεύθης ἀλήκτου δόξης πρεσβεύειν Χριστῷ ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων σε.

https://megalipanagiathivon.gr/

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Αδελφοί μου αγαπητοί, μη μου επιλάθεσθε όταν υμνείτε τον Κύριον, αλλά μνήσθητέ μου του πόθου και της αγάπης και ικετεύσατε τον Θεόν, ίνα με αναπαύση μετά των δικαίων ο Κύριος».

Όταν θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές εγώ δεν θα ευρίσκομαι πλέον εις αυτήν την ζωήν. Η ελπίς μου είναι ότι θα ευρίσκομαι εις το έλεος του Κυρίου. Δεν έχω τίποτε άλλο βέβαιον παρά μόνον την ελπίδα εις τον Κύριον.

Δεν μου απομένει τίποτε άλλο παρά μόνον η αίτησις ο Κύριος να δείξει επιείκεια εις την κρίσιν Του και να με συγχωρέσει.

Ηγάπησα τον Σωτήρα μου με όσην δύναμιν είχε η ψυχή μου. Εκείνος που ετάζει καρδίας και νεφρούς το γνωρίζει. Πολλές φορές ο Σατανάς με έσπρωξε να κάμω πράξεις και σχέδια και να λάβω αποφάσεις που φοβούμαι ότι επίκραναν τον Κύριόν μου, τον πολυεύσπλαγχνον, ο οποίος πολλά τάλαντα μου ενεπιστεύθη. Τάχα εμιμήθην τον τα πέντε τάλαντα λαβόντα; Τάχα ηργάσθην δια την δόξαν Του ή μήπως επεδίωξα την ιδικήν μου δόξα και προβολή; Αυτό δεν μπόρεσα να το ξεχωρίσω και φεύγω από τον κόσμον φοβούμενος ότι δεν εκατόρθωσα να διακρίνω πάντοτε την διαφοράν.

Εργάσθηκα επάνω εις το καθήκον μου με όσην δύναμιν είχα και με την βοήθεια του Θεού πολλά εκατόρθωσα. Όμως όσες φορές εσημείωνα επιτυχίες, ησθανόμην μεγάλην ψυχικήν ικανοποίησιν. Τάχα οι κόποι μου να είχον αυτόν τον σκοπόν; Και να επραγματοποιήθη λοιπόν εκείνο που είπε ο Κύριος μου, δι΄ όσους ικανοποιούνται για μιαν καλήν πράξιν των, ότι ως εκ τούτου απέχουσι του μισθού αυτών;

Το μόνον που με παρηγορεί και με φωτίζει είναι ότι το έλεος και η αγάπη του Θεού είναι απείρως μεγαλυτέρα πάσης αμαρτίας, και η προσευχή είναι η οδός της σωτηρίας και της αληθούς χαράς. Γι΄ αυτό και σας ικετεύω με όσην δύναμιν έχει πλέον η φωνή μου, αδελφοί μου και τέκνα μου, μη με λησμονήτε εις τας προσευχάς σας. Κάμετε και δι΄ εμένα ένα Σταυρόν από την καρδιά σας. Ανάψατε ένα κεράκι για την ψυχή μου.

Εις τον βίον μου, αφεύκτως πολλούς αδελφούς μου επίκρανα, είτε δικαίως είτε αδίκως – ποίαν σημασίαν έχει η διάκρισις αυτή; Η Διοίκησις καθίσταται εις εκείνον που βαρύνεται με την ευθύνην ασκήσεώς της, πολλάκις ως δήγμα φοβερόν. Τέκνα μου, η σφραγίδα της Διοικήσεως έχει αγκάθια πολλά. Γονατίζω εμπρός εις όσους ηδίκησα – εκουσίως η ακουσίως – και τους ικετεύω να με συγχωρήσουν από τα βάθη της καρδίας των, δια να εύρη έλεος και ανάπαυσιν η ψυχή μου ενώπιον του Δικαίου Κριτού.

Από τα βάθη της ψυχής μου συγχωρώ όλους όσους τυχόν με ηδίκησαν. Αυτή είναι η ζωή των ανθρώπων – πόθοι, όνειρα και επιδιώξεις, προσπάθειαι και τόσαι άλλαι φροντίδες δια την επίγειον ζωήν, που δεν μας αφήνουν να κατανωήσουμεν εις βάθος, ότι είμεθα περαστικοί διαβάτες εις τον κόσμον τον επίγειον. Καθώς είπεν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «όναρ εσμέν ούχ΄ ιστάμενον, φύσημά τι μη κρατούμενον, πτήσις ορνέου παρερχομένου, ναύς επί θαλάττης ίχνος ουκ έχουσα».

Πριν κλείσω τα μάτια μου, όσον έχω ακόμη πλήρεις τας αισθήσεις μου, εις όλους αφήνω την ευχή μου από τα βάθη της καρδιάς μου.

Και εις εκείνους που ως Μητροπολίτης Δημητριάδος εποίμανα και εδίδαξα επί 24 ολόκληρα χρόνια, και εις το αγαπητό μου ποίμνιο των Αθηνών που επί 10 έτη εποίμανα, και προς όλους τους Έλληνας, εντός και εκτός των συνόρων της Ελλάδος. Ιδικός σας πατέρας ήμουν, τέκνα μου αγαπητά, και με καθοδηγούσεν η πίστις ότι έχω την ευθύνην σας. Προς σας, λοιπόν, απευθύνω τας τελευταίας μου ευχάς. Το γνωρίζετε ότι σας έδωσα όλην μου την αγάπην. Εδίψησεν η ψυχή μου την σωτηρίαν σας. Η βαθυτάτη πίστις μου ότι προσεύχομαι εις Κύριον για σας, υπήρξεν η μόνη πηγή από την οποία αντλούσα τας δυνάμεις μου. Ήθελα με όσην δύναμιν είχε η πτωχή μου ψυχή, να γλυκάνω τους πόνους σας, να τονώσω το φρόνημά σας, να σας πείσω, ότι μόνον αν βάλετε ρυθμιστήν των παλμών της καρδιάς σας το άγιον του Θεού θέλημα, μόνον τότε δεν θα σβήση από τα χείλη σας το χαμόγελο της πραγματικής χαράς, όσης είναι δυνατόν να ευρεθή εις αυτόν τον κόσμον.

Μην ζητήσετε αλλού την ευτυχίαν σας, διότι άδικα θα κοπιάσετε, και δεν θα την συναντήσετε. Μη λησμονήτε ποτέ τα λόγια του Κυρίου: «Ζητήτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσονται υμίν». Φωτίζετε πάντοτε τις σκέψεις σας και τον δρόμον της ζωής σας με το άγιον θέλημα του Θεού. Αυτό θα θερμάνη και τις καρδιές σας για να είναι πάντοτε γεμάτες με την αγάπη προς τον Θεόν και τους αδελφούς σας – συνανθρώπους, αλλά θα σας δίνη και την γλυκυτάτην δύναμιν να αισθάνεσθε τους πόνους των άλλων σαν ιδικούς σας πόνους και την χαράν των σαν ιδικήν σας χαράν.

Με αυτόν τον τρόπον θα ευρεθήτε μέσα εις το σχέδιον της σωτηρίας. Τότε τα ονόματά σας θα γραφούν εις τα αιώνια βιβλία των ουρανών. Ετσι μόνον και όση χαρά, αληθινή χαρά, θα ημπορή να υπάρχη εις τον κόσμον αυτόν, θα πλημμυρίζη τις καρδιές σας. Ο ίδιος ο Κύριος μας το εβεβαίωσεν, όταν οι 70 μαθηταί Του επέστρεψαν μετά χαράς μεγάλης λέγοντες: «Κύριε και τα δαιμόνια υποτάσσονται υμίν εν τω ονόματι σου». Και εκείνος τους επληροφόρησεν με τα παρήγορα αυτά λόγια του. «Εν τούτω μη χαίρετε, ότι τα δαιμόνια υποτάσσονται υμίν, χαίρετε δε, ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις Ουρανοίς».

Ποίος λοιπόν ημπορεί να αμφιβάλλη περί τούτου; Και κάτι ακόμη περισσότερον. Εις όλους έδωκε την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, χωρίς κανείς από αυτούς να ημπορέση να φράξη τον δρόμον των.

Σεις ξέρετε πόσους ανθρώπους ο Σατανάς ευρίσκει και χρησιμοποιεί ως όργανα του δια να φράξουν τον δρόμο της Σωτηρίας εκείνων που θέλουν να σωθούν. Διαστρέφει τις σκέψεις των, πορώνει τις καρδίες των και τυφλώνει το φως των, ώστε να μη βλέπουν το καλόν και να μεταχειρίζωνται και τα άδικα και τα πιο σκληρά – απάνθρωπα μέσα για να σταθούν εμπόδιον εις τον δρόμο της Σωτηρίας.

Αυτοί όλοι, όσον και εάν ομοιάζουν με φίδια και σκορπιούς, συντρίβονται με την βοήθεια του Θεού. Ο Θεός να μην αξιώση κανένα από Σας, τέκνα μου αγαπητά, να καταντήση εις αυτό το σημείον.

Εις όλους σας εύχομαι να σας σκεπάζη πάντοτε η Θεία Χάρις.

Αγαπητά μου τέκνα και αδελφοί μου, μην απομακρυνθήτε από τον δρόμον του Θεού. Αγαπήσατε τον Θεόν και «μηδέν προτιμήσατε της αγάπης Αυτού». Πλημμυρίσατε τις καρδιές σας από Χριστόν και Ελλάδα.

Τέκνα μου αγαπητά και αδελφοί μου, μη βλέπετε ποτέ την Ελλάδα με αδιαφορίαν ή με στεναχωρίαν. Ο Κύριος είναι ο Πατέρας μας, και μας έδωσε την Ελλάδα ως τον οίκον μας. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά Του, και ουδείς είναι υπέρτερος του άλλου, ένεκα της πατρίδος αυτού.

Ας μάθουμε να βλέπουμε ως δωρεά του Κυρίου έκαστος την πατρίδα, την παράδοσιν και την γλώσσαν του. Ειδικώς εμείς οι Έλληνες ελάβαμε την κληρονομιάν να είμεθα φορείς και διδάσκαλοι πολιτισμού μεγάλου, τιμωμένου από όλον τον κόσμον. Ας ζώμεν λοιπόν κατά τρόπον που δοξάζει τα ιερά μας, τιμά τους προγόνους, διατηρεί την γλώσσαν ως έκφρασιν πνεύματος και όχι απλώς ως μέσου συννενοήσεως. Ας έχουμε στην καρδιά μας ευγνωμοσύνην προς όσους προσέφεραν στην πατρίδα μας. Κυρίως εμείς, οι ακολουθούντες τον Κύριον, ας έχωμεν πάντοτε κατά νούν ότι ο χριστιανός δεν αγιάζεται από το περιβάλον του αλλά το αγιάζει.

Τέκνα μου, μην κάμετε ποτέ κακόν εις τους συνανθρώπους σας. Σκορπίσατε παντού έργα αγάπης. Όποιος έχει ανάγκη από σας και ημπορείτε να γλυκάνετε τον πόνο του, μην το αρνηθήτε. Μην εξετάζετε αν είναι συγγενής ή ξένος, γνωστός ή άγνωστος, ομοεθνής ή αλλοεθνής, ομόδοξος ή ετερόδοξος, ομόθρησκος ή αλλόθρησκός, φίλος ή εχθρός. Όποιος έχει ανάγκη από την αγάπην σας, είναι ο πλησίον σας.

Μην παραλείπετε τα θρησκευτικά σας καθήκοντα. Όσες φορές ευρεθήτε μολυσμένοι με την αμαρτίαν, οποιανδήποτε αμαρτίαν μικράν ή μεγάλην, αμέσως να σπεύσετε να εξαγνισθήτε με το μέγα μυστήριον της Θείας και Ιεράς Εξομολογήσεως και να ενωθήτε με τον Θεόν δια της μεταλήψεως των Αχράντων Μυστηρίων.

Κρατήστε πάντοτε έτοιμην την ψυχήν σας, ώστε οποιανδήποτε στιγμήν ο Κύριος μας σας καλέσει να είσαστε άξιοι της ουρανίου Βασιλείας.

Ιδιαιτέρως απευθύνομαι αυτήν την στιγμήν προς σας, τους προσφιλείς μου συνεργάτας, από τον πρώτο έως τον τελευταίο, από τον παλαιότερο έως τον νεότερο, από τον μεγαλύτερο έως τον μικρότερο. Τέκνα μου αγαπημένα, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα είμαι πλέον κοντά σας. Θα μένη όμως για πάντα μαζί σας η αγάπη μου και η ευχή μου. Μην εγκαταλείψετε το άγιον έργον της διαφωτίσεως του λαού, ιδιαιτέρως εσείς αδελφοί μου Αρχιερείς, Ιερείς και Διάκονοι στην Αθήνα, στο Βόλο αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Όταν θα πηγαίνετε στις Εκκλησίες μας και θα κηρύττετε τον λόγον του Θεού, θα δροσίζεται και η δική μου ψυχή στους ουρανούς. Μη μου στερήσετε αυτήν την δροσιά, Σταθήτε πιστοί συνεργάται, γύρω εις τον διάδοχον μου Αρχιεπίσκοπον, οποίος κι αν είναι, και δώσατέ του τον άπειρον σεβασμόν και την αγάπη σας και την αφοσίωσην σας. Θα σας αγαπήση όσον σας ηγάπησα και εγώ και θα στηρίξη μαζί σας την Εκκλησία μας, δια να πραγματοποιήση τους ιερούς σκοπούς της.

Και τώρα αγαπητά μου τέκνα και φίλοι μου, «ιδού κείμαι εν μέσω πάντων σιγηλός και άφωνος. Το στόμα ήργησεν. Η γλώσσα πέπαυται και τα χείλη κεκόλληνται, αι χείρες συνδέδενται και αι πόδες συμπλέκονται, η μορφή ηλλοίωται, οι οφθαλμοί εσβέσθησαν και ου κατανοούσι τους θρηνούντας, η ακοή ου παραδέχεται των λυπουμένων τον ολοφυρμόν, η ρις ουκ οσφραίνεται του θυμιάματος την ευωδίαν. Η δε αληθινή αγάπη ουδέποτε νεκρούται, δι ο ικετεύω πάντας τους γνωστούς και προσφιλείς μου μνείαν ποιείσθε μου εν ημέραις κρίσεως, ίνα εύρω έλεος επί του βήματος εκείνου του φοβερού. ΜΗ ΜΕ ΛΗΣΜΟΝΗΤΕ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΑΣ.» 

https://www.ekklisiaonline.gr/

12 Μαϊου: Άγιος Ιωάννης ο Νεομάρτυρας εκ Σερρών

Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης ήταν γόνος μιας ευκατάστατης οικογένειας Σερραίων. Γεννήθηκε και έζησε στην πόλη των Σερρών στο τελευταίο μισό του 15ου μ.Χ. αιώνος.

Το παιδικό κλάμα του Αγίου μπερδεύτηκε με τους ολολυγμούς των Σερραίων για το θάνατο του Βασιλιά της Τραπεζούντας Δαβίδ και των τριών παιδιών του, που κρεμάστηκαν με εντολή του Μωάμεθ του Β΄ εκεί, στο τέλος της βασιλικής οδού, λίγο έξω από την πόλη των Σερρών.

Στην ακμή της νεότητάς του, το θάρρος του να παρουσιάζεται σε δημόσιους χώρους ως ίσος προς τους κατακτητές και η λαμπρότητα της εμφανίσεώς του, προκάλεσαν το φθόνο των Τούρκων, που τον διέβαλαν στις αρχές τους.

Οι διαβολείς του υποστήριξαν πως ο Νεομάρτυς Ιωάννης δημόσια εξύβρισε την πίστη του Προφήτη, αρνούμενος να την ακολουθήσει, παρά την αρχική του υπόσχεση.

Οι αρχές των κατακτητών διέταξαν, μετά από μια τόσο σοβαρή καταγγελία, ο Ιωάννης να συλληφθεί και να οδηγηθεί στο δικαστήριο, πράγμα που παραχρήμα έγινε.

Οι δικαστές του, εκτιμώντας τα δεδομένα, στην αρχή προσπάθησαν με υποσχέσεις για αξιώματα να τον δελεάσουν να αλλάξει την πίστη του, καθώς θα είχαν κέρδος μεγάλο αν το παράδειγμά του έβρισκε και άλλους μιμητές, όμως, όλες τους οι προσπάθειες απέτυχαν, αφού ο Ιωάννης, ως απάντηση στα προτεινόμενα, ομολογούσε δημόσια την πίστη του στον Χριστό.

Όταν όλες οι πλάγιες μέθοδοι απέτυχαν, οι αλλόφυλοι προκειμένου να αποσπάσουν την ομολογία του Ιωάννη στην μάταιά τους πίστη, κατέφυγαν στα βασανιστήρια.

Έβγαλαν το μάρτυρα από τη φυλακή και «ώσπερ θήρες ανήμεροι» τον έσυραν χωρίς ένδυση πάνω στη γη των Σερρών και, τέλος, του ξερίζωσαν τα μαλλιά ραβδίζοντάς τον χωρίς διακοπή.

Ο άγιος, παρά τα φοβερά αυτά μαρτύρια, άντεχε και συνέχιζε να υμνεί τον Κύριο Ιησού Χριστό και τότε, στα δεξιά του, εμφανίσθηκε ένας έφιππος και μεγαλοπρεπής άνδρας που το πρόσωπό του ακτινοβολούσε σαν ήλιος.

Ο μάρτυρας Ιωάννης είδε την υπέρλαμπρη αυτή παρουσία, που δεν ήταν άλλη απ΄ αυτή του Αγίου Θεοδώρου, και κατάλαβε πως ο έφιππος άνδρας του συνιστούσε να μη χάσει το θάρρος του.

Οι Τούρκοι, όταν και με αυτόν τον επώδυνο τρόπο, στάθηκε αδύνατο να τον κάνουν να αλλάξει την πίστη του, τον οδήγησαν και πάλι στην φυλακή, όπου και συνέχισαν τις σωματικές και ηθικές πιέσεις τους πάνω στον νεομάρτυρα.

Η σταθερή όμως προσήλωση του Ιωάννη στην πάτρια πίστη του τους απέλπισε και, αναγκάστηκαν να ζητήσουν έγγραφες οδηγίες για την τύχη του νεαρού Σερραίου από τη Μεγάλη Πύλη.

Όταν ήρθαν οι έγγραφες οδηγίες, ο δικαστής των Σερρών διέταξε το θάνατο του Ιωάννη, εάν δεν απαρνιόταν την πίστη του στο Χριστό.

Έτσι, οι τύραννοι του, μετά και την αποτυχία των τελευταίων προσπαθειών τους να πείσουν τον Ιωάννη να απαρνηθεί την πίστη του, τον έβγαλαν από τη φυλακή και τον οδήγησαν σε χώρο δημόσιο, όπου, οι δήμιοί του, για να κάνουν το τέλος του πιο επώδυνο, τον ανέβασαν πάνω σε σωρό από φρύγανα και ξερά ξύλα και, αφού του έδεσαν τα χέρια και τα πόδια, έβαλαν φωτιά στο εύφλεκτο υπόστρωμα.

Ο μάρτυρας Ιωάννης παρέμεινε ήρεμος σε όλη τη διάρκεια του φρικτού του μαρτυρίου και, μάλιστα, προκαλώντας τους βασανιστές του, τους ρωτούσε εάν πράγματι τον παρέδωσαν στη φωτιά, ενώ με ήπια φωνή υμνολογούσε το Θεό.

Ένας από τους δήμιούς του, για να τον κάνει να σωπάσει, του έμπηξε έναν πάσαλο στο στόμα και επέφερε έτσι το τέλος της επίγειας ζωής του αγίου.

Την ακολουθία του αγίου Νεομάρτυρα Ιωάννη του Σερραίου έγραψε ο Μεγάλος Ρήτορας της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας Μανουήλ ο Πελοποννήσιος πιθανότατα μεταξύ των ετών 1491 – 1497 μ.Χ.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Σερραίος μαρτύρησε για την πίστη του Χριστού περί το 1480 μ.Χ. και η μνήμη του γιορτάζεται στις 12 Μαΐου.

https://oliiorthodoxia.tumblr.com/post/1

Άγιος Πορφύριος: Έτσι θα θεραπευτείς από την κατάθλιψη

Το άγχος το δημιουργεί η κατάργηση του θρησκευτικού αισθήματος.

Αν δεν έχετε έρωτα για τον Χριστό, αν δεν ασχολείσθε με άγια πράγματα, σίγουρα θα γεμίσετε με μελαγχολία και κακό.
Ένα πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τον καταθλιπτικό είναι και η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή. Ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο, η πορεία, όλ’ αυτά βγάζουν τον άνθρωπο απ’ την αδράνεια και του δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σαν φάρμακα.

Η ασχολία με την τέχνη, τη μουσική κ.λπ. κάνει πολύ καλό. Σ’ εκείνο, όμως, που δίδω τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, για τις ακολουθίες. Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει.
Να μην αποθαρρυνόμαστε, ούτε να βιαζόμαστε, ούτε να κρίνομε από πράγματα επιφανειακά και εξωτερικά. Αν, για παράδειγμα, βλέπετε μια γυναίκα γυμνή ή άσεμνα ντυμένη, να μη μένετε στο εξωτερικό, αλλά να μπαίνετε, στο βάθος, στην ψυχή της. Ίσως να είναι πολύ καλή ψυχή κι έχει υπαρξιακές αναζητήσεις, που τις εκδηλώνει με την έξαλλη εμφάνιση. Έχει μέσα της δυναμισμό, έχει τη δύναμη της προβολής, θέλει να εκλύσει τα βλέμματα των άλλων. Από άγνοια, όμως, έχει διαστρέψει τα πράγματα. Σκεφθείτε να γνωρίσει αυτή τον Χριστό. Θα πιστέψει, κι όλη αυτή την ορμή θα τη στρέψει στον Χριστό. Θα κάνει το παν, για να ελκύσει τη χάρη του Θεού. Θα γίνει αγία.

Πολλές φορές με την αγωνία μας και τους φόβους μας και την άσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρίς να το θέλομε και χωρίς να το καταλαβαίνομε, κάνομε κακό στον άλλον, έστω κι αν τον αγαπάμε πάρα πολύ, όπως, για παραδείγματος χάριν, η μάνα το παιδί της. Η μάνα μεταδίδει στο παιδί όλο το άγχος της για τη ζωή του, για την υγεία του, για την πρόοδό του, έστω κι αν δεν του μιλάει, έστω κι αν δεν εκδηλώνει αυτό που έχει μέσα της. Αυτή η αγάπη, η φυσική αγάπη, μπορεί κάποτε να βλάψει. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με την αγάπη του Χριστού, που συνδυάζεται με την προσευχή και με την αγιότητα του βίου. Η αγάπη αυτή κάνει άγιο τον άνθρωπο, τον ειρηνεύει, διότι αγάπη είναι ο Θεός.

https://megalipanagiathivon.gr/

Άγιος Παΐσιος: "Η αδικία μαζεύει οργή Θεού"

Μεγάλη υπόθεση να έχει ο άνθρωπος την ευλογία του Θεού! Πλούτος είναι! Ό,τι έχει ευλογία, στέκει, δεν γκρεμίζεται. Ότι δεν έχει ευλογία, δεν στέκει.

Άγιος Παΐσιος: Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία.

Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία.Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει, μαζεύει οργή Θεού. Φοβερό! Αυτοί που αδικούν, βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους. Από την μια μεριά βλέπεις να κάνουν μια αδικία και από την άλλη να πεθαίνουν δικοί τους άνθρωποι και να μη δίνουν σημασία. Πώς να κάνουν προκοπή οι άνθρωποι με τόσες αδικίες; Κάνουν αυτά που κάνουν, δίνουν δικαιώματα και στον διάβολο, γι’ αυτό μετά περνούν δοκιμασίες, τους βρίσκουν αρρώστιες κ.λπ. και σου λένε: «Κάνε προσευχή να γίνω καλά».

Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικίες. Όταν λ.χ. μαζεύεται με αδικία η περιουσία, ζουν οι άνθρωποι λίγα χρόνια σαν αρχοντόπουλα και μετά τα δίνουν, όσα μάζεψαν, στους γιατρούς. Τί λέει ο Ψαλμός; «Κρείσσον ολίγον τω δικαίω υπέρ πλούτον αμαρτωλών πολύν». «Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα». Όσα μαζεύουν, φεύγουν, όλα εξανεμίζονται. Σπάνια, σε πολύ λίγους συμβαίνει να είναι οι αρρώστιες, οι χρεωκοπίες κ.λπ. μια δοκιμασία του Θεού. Αυτοί θα έχουν καθαρό μισθό. Σ’ αυτήν την περίπτωση συνήθως γίνονται ύστερα πιο πλούσιοι, σαν τον Ιώβ. Αλλά και πολλοί άνθρωποι που βγαίνουν άλειωτοι είναι και από αυτό, κάποια αδικία έχουν κάνει.

Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α´
Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής ο Ιωάννης ο Θεολόγος
Σουρωτή Θεσσαλονίκης
2014, σελ. 85-86

https://proseuxi.gr

Άγιος Παΐσιος: "Όταν βλέπεις άσχημο όνειρο.."

Όταν βλέπεις άσχημο όνειρο, ποτέ να μην εξετάζεις τι είδες, πώς το είδες, αν είσαι ένοχη, πόσο φταις. Ο πονηρός, επειδή δεν μπόρεσε να σε πειράξει την ημέρα, έρχεται την νύχτα.

Επιτρέπει καμιά φορά και ο Θεός να μας πειράξει στον ύπνο, για να δούμε ότι δεν πέθανε ακόμη ο παλιός άνθρωπος.
Άλλες φορές πάλι ο εχθρός πλησιάζει τον άνθρωπο στον ύπνο του και του παρουσιάζει διάφορα όνειρα, για να στενοχωρεθεί, όταν ξυπνήσει. Γι’; αυτό να μη δίνεις καθόλου σημασία.

Να κανείς τον σταυρό σου, να σταυρώνεις το μαξιλάρι, να βάζεις και τον σταυρό και κάνα-δυο εικόνες επάνω στον μαξιλάρι και να λες την ευχή μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Όσο δίνεις σημασία, άλλο τόσο θα έρχεται ο εχθρός να σε πειράζει. Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στους μεγάλους, αλλά και στους μικρούς. Και στα μικρά παιδιά ακόμη, παρόλο που είναι αγγελούδια, ο εχθρός πηγαίνει και τα φοβερίζει, όταν κοιμούνται και τινάζονται με αγωνία, τρέχουν φοβισμένα και με κλάματα στην αγκαλιά της μητέρας.

Άλλοτε πάλι τα πλησιάζουν οι Άγγελοι και γελούν μέσα στον ύπνο τους από χαρά ή ξυπνάνε από την μεγάλη τους χαρά. Επομένως τα όνειρα που φέρνει ο πειρασμός είναι μια εξωτερική επίδραση του εχθρού στον άνθρωπο την ώρα που κοιμάται.

-Και όταν, Γέροντα, νιώθεις ένα πλάκωμα την ώρα που κοιμάσαι;

-Μερικές φορές αυτό οφείλεται σε μια

αγωνιώδη κατάσταση που ζει κανείς μέσα στην ημέρα ή σε διάφορους φόβους, σε διάφορες υποψίες κ.λπ. Φυσικά όλα αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει το ταγκαλάκι, να κάνει κάποιον συνδυασμό, για να ζαλίσει τον άνθρωπο. Πολλές φορές είναι τόσο ελαφρός ο ύπνος, που νομίζει κανείς ότι είναι ξυπνητός και ότι προσεύχεται, για να φύγει αυτό το πλάκωμα, από το οποίο του κρατιέται ακόμη και η αναπνοή.

Καμιά φορά μάλιστα ο διάβολος μπορεί να πάρει την μορφή ενός ανθρώπου ή ενός Αγίου και να παρουσιασθεί στον ύπνο κάποιου. Κάποτε παρουσιάσθηκε σε έναν άρρωστο στον ύπνο του με την μορφή του Αγίου Αρσενίου και του είπε: «Είμαι ο Άγιος Αρσένιος. Ήρθα να σου πω ότι θα πεθάνεις.

Τα’; ακούς; Θα πεθάνεις». Τρόμαξε ο άνθρωπος. Ποτέ ένας Άγιος δεν μιλάει έτσι σε έναν άρρωστο. Και αν τυχόν είναι να πεθάνει ο άρρωστος και παρουσιασθεί ένας Άγιος να τον πληροφορήσει για τον θάνατο του, θα του το πει μα καλό τρόπο: «Επειδή είδε ο Θεός που ταλαιπωρείσαι, γι’; αυτό θα σε πάρει από αυτόν τον κόσμο. Κοίταξε να ετοιμασθείς». Δεν θα του πει: «Τ’; ακούς; Θα πεθάνεις»!

-Και όταν, Γέροντα, φωνάζει κανείς στον ύπνο του;

-Καλύτερα, ξυπνάει …;Πολλά όνειρα είναι της αγωνίας. Όταν ο άνθρωπος έχει αγωνία ή είναι κουρασμένος, παλεύουν αυτά μέσα του και τα βλέπει σε όνειρο. Εγώ πολλές φορές, όταν την ημέρα αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα των ανθρώπων, αδικίες που συμβαίνουν κ.λπ., ύστερα στον ύπνο μου μαλώνω με τον άλλον: «βρε αθεόφοβε, φωνάζω, αναίσθητος είσαι!» και με τις φωνές που βάζω ξυπνάω.

-Γέροντα, από τα όνειρα μπορεί κανείς να προβλέψει κάτι που θα του συμβεί;

-Όχι, μη δίνετε σημασία στα όνειρα. Είτε ευχάριστα είναι τα όνειρα είτε δυσάρεστα, δεν πρέπει να τα πιστεύει κανείς, γιατί υπάρχει κίνδυνος πλάνης. Τα ενενήντα πέντε τοις εκατό από τα όνειρα είναι απατηλά. Γι’; αυτό οι Άγιοι Πατέρες λένε να μην τα δίνουμε σημασία. Πολύ λίγα όνειρα είναι από τον Θεό, αλλά και αυτά, για να τα ερμηνεύσει κανείς, πρέπει να έχει καθαρότητα και άλλες προϋποθέσεις, όπως ο Ιωσήφ και ο Δανιήλ, που είχαν χαρίσματα από τον Θεό.

«Θα σου πω, είπε ο Δανιήλ στον Ναβουχοδονόσορα, και τι όνειρο είδες και τι σημαίνει» . Αλλά σε τι κατάσταση είχε φθάσει! Ήταν μέσα στα λιοντάρια, παρόλο που ήταν νηστικά, δεν τον πείραζαν. Του πήγε ο Αββακούμ φαγητό, κι εκείνος είπε «Με θυμήθηκε ο Θεός;». Αν δεν θυμόταν ο Θεός τον Προφήτη Δανιήλ, ποιόν θα θυμόταν;-Γέροντα, μερικοί άνθρωποι δεν βλέπουν όνειρα

-Καλύτερα που δεν βλέπουν! δεν ξοδεύουν ούτε εισιτήρια, ούτε βενζίνη! Στα όνειρα σε ένα λεπτό βλέπεις κάτι που στην πραγματικότητα θα διαρκούσε ώρες, μέρες γιατί καταργείται ο χρόνος. Να, από αυτό μπορεί να καταλάβει κανείς το ψαλμικό: «Χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές, ήτις διήλθε».

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Πηγή: Από το βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, «Πνευματικός Αγώνας»

https://megalipanagiathivon.gr/

Άγιος Πορφύριος: "Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι μια χαρά, που σε κάνει άλλο άνθρωπο"

Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία. Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας. Η σχέση με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι λαχτάρα του θείου. Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά.

Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι μια χαρά, που σε κάνει άλλο άνθρωπο. Είναι μια πνευματική τρέλα, αλλά εν Χριστώ. Σε μεθάει σαν το κρασί το ανόθευτο, αυτό το κρασί το πνευματικό. Όπως λέγει ο Δαβίδ: «Ελίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου και το ποτήριόν σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον» (Ψαλ. 22, 5). Ο πνευματικός οίνος είναι άκρατος, ανόθευτος, πολύ δυνατός κι όταν τον πίνεις, σε μεθάει. Αυτή η θεία μέθη είναι δώρο του Θεού, που δίδεται στους «καθαρούς τη καρδία» (Πρβλ. Ματθ. 5, 8).

Όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε ν’ απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε τη χαρά του Χριστού. Είναι η χαρά που διαρκεί αιώνια, που έχει αιώνια ευφροσύνη. Είναι χαρά του Κυρίου μας, που δίνει την ασφαλή γαλήνη, τη γαλήνια τερπνότητα και την πάντερπνη ευδαιμονία. Η χαρά η πασίχαρη, που ξεπερνά κάθε χαρά. Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι, «ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη» (Α’ Ιω. 1,4).

Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο, όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι, που σας το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν’ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μας αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μας γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς. Αυτή η χαρά είναι δώρο του Χριστού. Μέσα σ’ αυτή τη χαρά θα γνωρίσομε τον Χριστό. Δεν μπορούμε να Τον γνωρίσουμε, αν Εκείνος δεν μας γνωρίσει. Πώς το λέγει ο Δαβίδ; «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες, εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (Ψαλμ. 126, 1).

Αυτά η ψυχή μας θέλει να αποκτήσει. Αν προετοιμασθούμε ανάλογα, η χάρις θα μας τα δώσει. Δεν είναι δύσκολο. Αν αποσπάσουμε την χάρι, όλα είναι εύκολα, χαρούμενα κι ευλογία Θεού. Η θεία χάρις διαρκώς κρούει την πόρτα της ψυχής μας και περιμένει ν’ ανοίξουμε, για να έλθει στην διψώσαν καρδίαν μας και να την πληρώσει. Το πλήρωμα είναι ο Χριστός, η Παναγία μας, η Αγία Τριάς. Τι ωραία πράγματα!

Άμα αγαπάεις, ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις, ούτε κόσμο βλέπεις, ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάεις. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σ’ εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; Σκεφθείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στο νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σ’ όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού.

Ο Χριστός είναι η ζωή, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του αληθινού, το παν. Όποιος αγαπάει τον Χριστό και τους άλλους, αυτός ζει τη ζωή. Ζωή χωρίς Χριστό είναι θάνατος, είναι κόλαση, δεν είναι ζωή. Αυτή είναι η κόλαση, η μη αγάπη. Ζωή είναι ο Χριστός. Η αγάπη είναι η ζωή του Χριστού. Ή θα είσαι στη ζωή ή στο θάνατο. Από σένα εξαρτάται να διαλέξεις.

Ένας να είναι ο στόχος μας, η αγάπη στον Χριστό, στην Εκκλησία, στον πλησίον. Η αγάπη, η λατρεία προς τον Θεό, η λαχτάρα, η ένωση με τον Χριστό και με την Εκκλησία είναι ο επί γης Παράδεισος. Η αγάπη στον Χριστό είναι κι αγάπη στον πλησίον, σ’ όλους, και στους εχθρούς. Ο χριστιανός πονάει για όλους, θέλει όλοι να σωθούν, όλοι να γευθούν τη Βασιλεία του Θεού. Αυτός είναι ο χριστιανισμός. Μέσω της αγάπης προς τον αδελφό θα κατορθώσουμε ν’ αγαπήσουμε τον Θεό. Ενώ το επιθυμούμε, ενώ το θέλουμε, ενώ είμαστε άξιοι, η θεία χάρις έρχεται μέσω του αδελφού. Όταν αγαπάμε τον αδελφό, αγαπάμε την Εκκλησία, άρα τον Χριστό. Μέσα στην Εκκλησία είμαστε κι εμείς. Άρα όταν αγαπάμε την Εκκλησία, αγαπάμε και τον εαυτό μας.

Από το βιβλίο:Βίος και Λόγοι του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου

http://in-agiosdimitrios.com/